Een oproep komt binnen van een jongedame: “Mijn vader is zijn telefoon verloren in het recreatiegebied Berendonck. Tijdens het vissen liet hij de telefoon in het water vallen. Hij weet precies waar hij ligt. Hij spreekt niet zo goed Nederlands, dus ik ben even de tolk. Kunnen jullie komen helpen?”

Natuurlijk kunnen we dat. De Berendonck, ooit een zandwinplas voor de aanleg van de A73 en nu een recreatiegebied vol zwemmers, vissers en rustzoekers, ligt er die avond stilletjes bij. Het wordt snel donker, een paar dreigende druppels vallen, maar wij wachten geduldig op de afgesproken tijd.

Het blijft alleen wel… heel rustig. Misschien toch even bellen? Via een omweg komen we erachter dat de mannen er al zijn, we moeten uitkijken naar “twee mannen”. En jawel: 200 meter verderop zien we twee lichtjes bewegen. Een extra telefoontje later lopen we elkaar tegemoet en ontmoeten we elkaar ergens halverwege het pad. De locatie klopt. Onze voeten? die zijn inmiddels kletsnat door het natte gras. Ach, we moesten toch nat worden vandaag.

De mannen, van Poolse afkomst, pakken meteen door. Spullen in de hand, richting de plek waar de telefoon te water ging. Maar dan: waar kunnen we eigenlijk het water ín? De oever is zo dicht begroeid dat zelfs een kikker er moeite mee zou hebben.

Dan komt het idee: “Zullen we anders het bootje halen?” klinkt het. Klinkt als een plan, want zonder duidelijke referentie op de kant is het bijna onmogelijk om exact dezelfde plek terug te vinden. Een derde Poolse man wordt gebeld en niet veel later vaart hij een bootje naar de overkant… richting een ponton.

Alleen… het “ponton” blijkt een gigantische rioleringsbuis. En het bootje? Iets groter dan een bellyboat, maar beslist niet bedoeld voor instapgratie in duikuitrusting. We moeten er even om lachen, heel zachtjes, maar het is wél een uitdaging. Inmiddels telt de groep mannen vijf man sterk. Eén helpt met aankleden, de ander geeft spullen aan, weer een ander zorgt met lampen voor een eigen lichtshow. En bij het instappen helpen ze allemaal, wat nodig is, want het bootje wiebelt alsof het auditie doet voor een slapstick.

Maar hé, wat kan er gebeuren? In het ergste geval gaat de duiker gewoon iets eerder het water in dan gepland.

We tuffen rustig het water op. Bij de plek schijnen we met de lamp naar beneden en verrek, er is zicht! Dat is in Nederlandse recreatieplassen al bijna een wonder op zich. Een meter boven de bodem hangt een boomstam recht naar beneden, alsof hij daar al jaren dienstdoet als natuurlijke wegwijzer. En precies onder die boomstam moet de telefoon liggen. Duiker het water in. (Die komt ook nooit meer de boot in, maar dat zijn zorgen voor later.

Afdalen en hup, daar vinden we de telefoon.

Twee minuten duiktijd. Klaar.

Hangend aan het bootje varen we terug, waar de mannen alweer klaarstaan om te helpen. Spullen aanpakken, lampen erbij, een handje om op de kant te komen, we krijgen bijna het gevoel dat we ons eigen duikteam kunnen ontslaan, want die staan er bij en kijken ernaar.

Een onverwacht avontuur, een snelle vondst, en een tevreden eigenaar. Mooi hoe zo’n avond kan lopen.