Het is in de loop van de middag als we een belletje krijgen van Jeroen, de havenmeester van de Erfgoedhavens in Rotterdam. Een passant heeft zijn telefoon in het water laten vallen, vlakbij het havenkantoor, of we kunnen helpen?!

We kennen inmiddels de weg, Philip door er al eerder een telefoon op, Marja door er meerdere telefoons op, waaronder met dit verhaal en ik dook er onder andere voor een bootonderdeel. Stuk voor stuk duiken zonder zicht, dus we weten wat ons te wachten staat.

Marja, die bij Lucky Divers werkt, is tot 20:00 uur aan het werk, daarna kan ze komen helpen, dus we spreken af om 20:30 uur in de haven.

Als we aankomen komen ook net Angelika en haar man aan lopen. We lopen meteen mee naar de boot, waar ze precies kunnen aanwijzen waar de telefoon in het water is gevallen. Jeroen, de havenmeester, heeft ons al gewaarschuwd dat er wel wat stroming staat, de haven loopt leeg door het tij.

Angelika vertelt dat ze net de overnachting afgerekend hadden en van plan waren om te vertrekken toen haar telefoon in het water viel. Het is te diep (en te gevaarlijk) om er zelf achteraan te duiken en Jeroen heeft de oplossing: Recovery Divers bellen!

De avond ervoor had Angelika een artikel gelezen over het gebruik van de mobiele telefoon en hoe deze onze levens beïnvloed. Ze had het er met haar man over gehad: “misschien moeten we eens meer om ons heen kijken, in plaats van op onze schermen”

Inmiddels had ze al een paar uur onwennig zonder telefoon in de haven gelegen, wachtend op ons. Als we haar vertellen dat de kans heel groot is dat de telefoon het nog doet kijkt ze verbaasd, let maar op…

Marja en ik doen een spelletje: papier – steen – schaar! Ik win en mag duiken.

We gaan de spullen halen bij de auto en niet veel later staan we weer bij de steiger, we hoeven niet zoveel te zeggen, we duiken zo vaak samen dat we precies weten wie wat doet.

Binnen de kortste keren ligt de seinlijn klaar, liggen mijn vinnen bij de rand van de steiger en staat mijn set opgebouwd en wel klaar om op mijn rug te hangen. Ondertussen heb ik mijn droogpak aan getrokken en zijn we er klaar voor. Ja, we, want het is teamwork, we kunnen niet zonder elkaar.

Een laatste check voordat ik het water in ga. Met een commandosprong lig ik er zo in. Marja maakt nog een grapje als ik naar de seinlijn zwem, waar ze nog een middelvinger voor krijgt en dan zijn we er klaar voor.

Ondanks dat het water zakt is het nog redelijk diep, een meter of 4-5. Eenmaal op de bodem zet ik metaaldetector aan en begin ik met zoeken, meteen een mooi signaal: een blikje. Er ligt, mede door de leeftijd van de haven, veel op de bodem, van glazen tot een spatel, ik kom het allemaal tegen.

Ik heb het idee dat de telefoon, mede door de stroming, niet recht naar beneden kan zijn gevallen, dus ik zoek met de stroming mee, weer een mooi signaal, als ik mijn hand uitstrek naar het object voel ik de telefoon al, weer gevonden!

Ik geef Marja een seintje dat ik de telefoon heb gevonden en begin aan de opstijging, onderweg schiet het scherm aan, extra fijn!

Angelika is net koffie voor ons aan het zetten als ik boven kom, maar na de vreugde van haar man is ook zij al snel op de steiger. Fijn om het enthousiasme en de dankbaarheid te zien, daar doen we het als stichting voor.

Tijdens het omkleden geven we duidelijke instructies over het drogen van de telefoon, een paar minuten later staan we weer omgekleed en wel een heerlijke warme kop koffie te drinken!

Hoe enthousiast ze waren kan je zien in onderstaande filmpje!