Bij de rondvaartvloten van Stromma is het dagelijks een mix van toeristen, boten en Amsterdams georganiseerde chaos. En voor wie ooit heeft geholpen bij aanmeren: je hebt nét niet altijd drie handen. Vandaag gaan wij duiken voor Anneke, die tijdens het helpen heel even bukte… en ja hoor: plons. De telefoon mét pasjes gleed zo haar jaszak uit en het water in. Ze heeft diepe jaszakken en dit is nooit eerder gebeurd.

Gelukkig wist een collega van ons bestaan, want we hadden hem eerder eens geholpen. Zo was een afspraak snel gemaakt..

Bij aankomst bleek het hek dicht. Ehm… hadden we dit wel goed afgesproken? Even puzzelen, een rondje lopen en daar zagen we nog een hek. We riepen en Anneke draaide zich opgelucht om. Ze was blij ons te zien – wij ook, want niemand wil over hekken klimmen met duikspullen… trust us.

We bekijken altijd eerst de situatie: Hoe gaan we erin? Hoe komen we er weer veilig uit? Gelukkig was hier een luxe hulpmiddel aanwezig: een goederenlift. Geen trap-sjouw-marathon vandaag.

Dan begint de duik. Aan de afdaallijn, met een lamp aan de onderkant. En dan een kleine verrassing: er is een beetje zicht! Heel voorzichtig, om geen wolk van slib te veroorzaken, schijnt de duiker rond. Binnen een paar tellen valt een rechthoekig vormpje in het oog.

Yess. De telefoon.

Hoewel hij er niet lang in lag, was hij al bedekt met een dun laagje stof. Het water in Amsterdam werkt snel.

Terug boven wordt de telefoon opgelucht ontvangen. En het mooiste: hij werkt nog. Anneke belt (nou ja… opent het scherm) haar collega’s die wilden komen kijken.
“Te laat, hij is er al uit.”

Zo kon haar dag toch met een goed gevoel eindigen. En wij? Op naar de volgende missie.