Het is 20:48 uur als we een WhatsApp krijgen van Miranda:
“Hi Recovery Divers, ik heb jullie hulp nodig: Mijn vader is van een boot gevallen in de haven in Kampen. Na een nare val is hij gelukkig gered uit het water maar helaas kan hij nog steeds bijna niet lopen.
Hij is hierbij zijn telefoon verloren. Vervelender is dat de ID-kaart van hem en mijn moeder er in zaten. Vanwege Alzheimer van mijn moeder is het lastig om een nieuwe ID-kaart aan te vragen maar die hebben we wel op korte termijn nodig. Het deel van de haven ligt vrij beschut en is vrij helder. Zien jullie een mogelijkheid om een duik te wagen? Duiken jullie in de winter?
Het is bij Jachthaven ZC 37 aan de Friese weg in Kampen.
Hartelijke groet,
Miranda”
Een duidelijk verhaal, nog geen 5 minuten later bellen we met Miranda, we bespreken de mogelijkheden en de kansen. We spreken af voor vandaag, 09:00 uur. Het zou immers ook niet zo hard gaan waaien…
Eenmaal in de auto is dat wel anders, om 6 uur vertrek ik naar Reeuwijk, waar ik Marja ophaal, er staan een flinke wind, het zal wel minder worden als we meer het “binnenland” in rijden. Niet dus.
We komen, ondanks de harde wind, op tijd aan in Kampen bij je Jachthaven. De haven ligt in een “beschutte” kom, het Gat van Seveningen. Op de brug vlakbij ligt inmiddels een vrachtwagen op zijn kant.
We doen een controle, een extra risico inventarisatie, kunnen we hier veilig duiken met dit weer? Dat kan! Miranda is inmiddels ook gearriveerd en wijst de plek aan waar haar vader een nare geval heeft gemaakt en daarbij zijn telefoon heeft verloren.
We maken ons klaar voor de duik, uit de wind en al snel staan we klaar op de steiger. Ik mag gelukkig het water in, de snijdende wind en slagregens zijn niet prettig voor de duikploegleider en omstanders.
Baantje voor baantje zoeken we af, in de lengte, in de breedte, maar we vinden geen telefoon. Als ik boven kom is de broer van Miranda inmiddels ook gearriveerd, hij zegt: “jullie zoeken verkeerd, het is meer daar” en wijst naar rechts.
Vol goede moed verplaatsen we ons naar de aangewezen plek. Ik lig er inmiddels 40 minuten in en we hebben de max, met de huidige watertemperaturen op 60 minuten staan.
Eerste baantje op de nieuwe plek: niets. Tweede baantje: bingo, een mooi signaal op de metaaldetector: het hoesje met telefoon en de pasjes! Wat zijn Miranda en haar broer blij, haar vader is ons, later telefonisch ook enorm dankbaar. We krijgen, na het omkleden, een warme kop koffie, die smaakt extra goed en we kunnen meteen onze handen opwarmen!
Daarna is het tijd om terug te rijden, flessen te vullen bij StartDuiken in Zoetermeer en onze materialen klaar te maken voor de volgende inzet.
