Dit bijzondere avontuur begint op 14 april, met een e-mail van Levi uit Amsterdam:

“Beste, Mijn zusje is een gouden ring die veel emotionele waarde heeft verloren in het kanaal voor mijn woonboot in Amsterdam Nu ben ik opzoek naar iemand die mij kan helpen met het vinden van deze ring. Is dit iets waar u ons blij mee zou kunnen maken?

Ik hoor graag van u!

Met vriendelijke groet, Levi”

Een paar zinnen, maar boordevol emotie. Dit is geen gewone ring. Als we Levi bellen, horen we het hele verhaal: zijn zus verloor de ring tijdens het schilderen van zijn woonboot aan de Da Costakade. Het gaat om een gegraveerde trouwring met de datum 11 juni 1927 – al bijna 100 jaar oud en van grote sentimentele waarde voor hun familie. Wekenlang was de ring als verloren beschouwd… tot Levi besloot dat hij zijn zus voor haar verjaardag wilde verrassen. Wat als het tóch zou lukken om die ring terug te vinden?

We weten dat het een uitdaging wordt. Goud is lastig te detecteren, zeker in Amsterdamse grachten waar de bodem vol ligt met oude rommel en dikke modderlagen. Maar we gaan hem tóch zoeken.

De locatie: Da Costakade, Amsterdam

De zoekplek ligt aan de Da Costakade, langs het kanaal dat de Hugo de Grootgracht met het Jacob van Lennepkanaal verbindt. Deze gracht, aangelegd in 1878, ligt in de Da Costabuurt – een levendige buurt vernoemd naar de dichter en schrijver Isaäc da Costa. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de naam tijdelijk veranderd door de Duitse bezetters. De oorspronkelijke naam keerde pas terug na de bevrijding. De gracht is smal, sfeervol, maar het water zit vol verrassingen…

Terug naar de zoektocht

Op een zonnige zaterdagochtend verzamelen we ons duikteam aan de Da Costakade. We zijn een half uurtje te vroeg en staan al klaar als Levi ons begroet – eerst nog half in pyjama, maar snel daarna volledig aangekleed. Hij is gespannen, dat zie je meteen.

We maken een duikplan. De ring viel in een gebied van ongeveer één vierkante meter, maar door de modder en het vuil kan hij inmiddels diep weggezakt zijn. Ik ga eerst op zicht zoeken, maar eenmaal onder water is het meteen duidelijk: dit wordt een zoektocht met de metaaldetector. Het zicht is nul, de modderlaag dik.

We schakelen over op onze metaaldetectoren. Eerst de pinpointer, daarna de “gewone” detector. Het is zoeken in een grabbelton van metalen troep: zilverpapiertjes, bouten, bierdopjes en oude flesjes. Na 45 minuten voel ik het: de moed zakt in mijn duiklaarzen, mijn motivatie zakt samen met mijn luchtbellen naar het oppervlak.

Nog één poging. Ik stel de detector opnieuw af, vergroot het zoekgebied een beetje en besluit nog even vol te houden. Mijn vingers tintelen inmiddels van de kou. “Ik stop bijna,” geef ik via de communicatielijn door aan Marja. “Oh wacht… ik heb hier nog een goed signaal.”

En dan gebeurt het. Diep in de modder, op 25 centimeter, voel ik iets kleins en ronds. Ik breng het naar boven, nog bedekt met modder. Maar daar, tussen mijn vingers, schittert hij: de gouden ring.

Boven water barst de emotie los. Levi, die de hoop al bijna had opgegeven, is zichtbaar aangedaan. We krijgen een hand, een boks, een high five – en verse koffie van de buurtbarista als dank.

De ring blijft nog even geheim. Over een maand is zijn zus jarig. Dan krijgt ze haar erfstuk terug. En wij? Wij houden dit verhaal tot dan in de wacht… want sommige verrassingen zijn het wachten waard. Hieronder een mooie samenvatting van de zoektocht.