Ook deze duik begon met een aanvraag. Een WhatsApp bericht van Rob:
“Hi Recovery Divers, ik heb jullie hulp nodig: mijn telefoon is een paar uur geleden bij een avond rondje kajakken overboord gegaan, in het centrum van Leiden.
Vlak onder de kade. Ik heb nu alleen whatsapp web en e-mail op laptop en oude – simloze – smartphone thuis.
Het was een stomme en niet zo leuke samenloop van omstandigheden: de gracht was verstopt met bootjes vanwege een theater evenement op de kant. Ik dacht veilig even aan een boot aan de kant te wachten tot het voorbij was, filmde het en maakte een praatje. En toen werd ik alsnog bijna plat gevaren door een vertrekkende boot.
Ik kon mezelf net schuin weg trekken gelukkig, Maar merkte vlak daarna pas dat ik in de reflex er niet bij had stil gestaan dat mijn telefoon niet aangelijnd los op schoot lag. Hij zit wel in een waterdicht hoesje met een keychain, maar omdat ik gefilmd had en toevallig net de clip van het koord stuk was, was de lijn wat korter en moest ik de alternatieve lus waarmee hij vast zat los maken… 🙁 “
Rob kent ons al door eerdere berichtgeving uit de regio. We appen wat heen en weer over de locatie en omstandigheden.
Het is een druk punt, waar veel boten varen. De volgende ochtend regelen we een toestemming om te mogen duiken en spreken af om 11:00 uur.
Rob, die foto journalist is, staat ons al op te wachten als wij aan komen rijden. We herkennen hem meteen aan zijn camera’s. Hij heeft gevraagd of hij foto’s mag maken als wij gaan zoeken naar de telefoon.
Hij kan aanwijzen waar hij heeft gelegen met zijn Kajak en Marja en ik maken een plan. Al snel staat de trap in het water en ligt de duikboei er ook in. Niet veel later staat Marja in haar gehele uitrusting op de onderste trede van de trap haar vinnen aan te doen. Daarna maken we de seinlijn vast en zet zij de lampen aan.
Met de metaaldetector in haar rechterhand zakt ze af naar de bodem en begint aan het patroon dat wij vantevoren hebben afgesproken. Ze komt al snel boven om de metaaldetector terug te geven, er ligt teveel rotzooi op de bodem om te zoeken met de metaaldetector. We gaan “ouderwets” voelen over de bodem. Dit neemt wel meer tijd in beslag, maar we hebben een ruime planning en het geeft Rob mooi de gelegenheid om foto’s te maken.
Baan voor baan zoekt Marja onder water af. Iedere keer schuiven we een halve meter op en herhalen we het proces. Blikjes, flessen, fietsen, glaswerk, kopjes, Marja komt weer vanalles tegen onder water, maar nog geen telefoon.
Na ongeveer 25 minuten krijg ik een sein op de seinlijn: attentie! Ik geef haar een sein terug dat ik deze ontvangen heb, meteen krijg ik 2 rukken terug: gevonden!
Als Marja boven komt met de telefoon in het waterdichte hoesje staat Rob al klaar om een foto te maken.
Niet veel later staat ook Marja weer op de kant en maken we nog even een foto voor het digitale plakboek. Als Rob de telefoon uit het hoesje haalt is deze nog helemaal droog, we hoeven ons ook bij deze telefoon ons niet af te vragen of hij het nog doet!