Hoe een tuinkussen een ring deed verdwijnen

We kregen een bericht van Hans:
“Bij het afvegen van tuinkussens is mijn trouwring vanaf de steiger in het water gerold. Ik weet ongeveer waar de ring moet liggen. Het is geen stromend water en het is niet diep.”

Klinkt eenvoudig, toch? Nou, eerst moesten wij… het water nog vinden.

We rijden naar Groningen, parkeren, pakken de spullen, lopen de straat in… en zien géén water. Niets. Geen sloot, geen plas, geen vijver, geen druppel. We bellen Hans.
“Jullie moeten 500 meter verderop zijn.”
Foutje. Gebeurt de besten. (Ook ons. Blijkbaar.)

Waar we wél moeten zijn, staat Hans ons al op te wachten. Waarschijnlijk mentaal steunend op een denkbeeldige reddingsboei.

Overigens: we hebben tegenwoordig een functie op de website die automatisch de GPS-locatie meestuurt bij een aanvraag. Handig!
Tenminste… als die niet besluit z’n eigen weg te gaan. We noemen dit: beta-versie avontuur.

Tijdens de kennismaking vertelt Hans dat zijn ring om een andere vinger zat, omdat ’ie ooit moeilijk losging na een operatie. Die wissel bleek, hoe zullen we het zeggen… minder praktische timing te hebben. Bij het afkloppen van het tuinkussen tjoep—ring gone. Rolletje. Plons.
Hoeveel pech kan je hebben?

We kijken over het hek en zien: afgesneden rietstengels, laaghangende takken, en precies nul centimeter overzicht. Dat belooft wat.

We besluiten om vanaf de overkant het water in te gaan om te zoeken. Het water is niet diep, dus eerst werken zonder duikset. Metaaldetector klaar, knieën in de modder (gratis spa treatment), en zoeken maar.

Omdat er zoveel takken en planten liggen, kunnen we de metaaldetector geen mooie rustige baan laten maken. Dus het wordt een soort prik-prik-prik-techniek. Niet elegant. Wel effectief.

Een paar keer krijgen we een sterk signaal. Elke keer halen we een hand vol modder boven water, spoelen het voorzichtig… en vinden: schroeven. Heel veel schroeven. Altijd schroeven.

Maar dan verschuiven we een stukje. Nog een signaal. Pinpointer duikt ertussen. En—daar is ‘ie. Tussen rietstompjes en modder glinstert iets kleins maar goudwaardigs.

De ring.

Hans pakt ‘m aan, zichtbaar opgelucht.
Dat is nou precies waarom wij dit werk zo leuk vinden: elk object heeft een verhaal, en elke vondst voelt als een klein feestje.

Er blijft altijd een beetje spanning, maar gelukkig houden wij daar wel van.