iPhone 16 Pro Max uit de Amstel gevist: Boze rivierkreeft!

WhatsApp om half elf? Dan weet je al: dat wordt duiken.

Maandagavond, 22:30 uur.
We krijgen een WhatsApp van Kenneth:

“Goede avond, ik benader u even via WhatsApp. Vind u op internet. Mijn dochter heeft haar telefoon laten vallen met varen in Amsterdam. Duiken jullie dit soort dingen op?”

Tuurlijk, wij reageren direct. Alleen… een telefoon die tijdens het varen in het water is gevallen? Niet ideaal. Het probleem: de boot vaart, de locatie is meestal onduidelijk en dan wordt zoeken in de Amstel al snel als zoeken naar een speld in een hooiberg. Dat doen we vaker, maar dan is het wel fijn als je weet waar de hooiberg is.

Maar dan het goede nieuws: de boot lag stil! Aan de Weesperzijde, en Kenneth stuurt een exacte locatie door.

Dat maakt het wél duikbaar. Dus plannen we de duik voor de volgende avond.

Dinsdagavond, 20:30.
Wij zijn er ruim op tijd – team Recovery Divers is altijd voorbereid. We verkennen de plek, maken een duikplan en zetten alles klaar.

Net als we de duikspullen uitladen, komen Kenneth en dochter Britt aanlopen. Na een korte kennismaking wijst Britt, ietwat twijfelend, de vermoedelijke plek aan.
We vertrouwen erop. Duikteam klaar, vlag omhoog, communicatie getest. In deze zijtak van de Amstel varen vooral kano’s en soms een feestboot met net iets te luide muziek.

Dan: duiktijd.
Met een mooie commando-sprong (hier lagen gelukkig géén fietsen onder water), spring ik erin.

Onder water: beetje zicht, beetje avontuur.
Ik zie een baarsje, begroet een rivierkreeft (hallo, rood vriendje), maar geen telefoon. Dus naar boven en de metaaldetector halen.

Tweede duik: ik zwaai over de bodem, krijg een signaal vlak bij een steen. Ja hoor, onze vriend de rivierkreeft is er nog steeds… en blijkbaar niet zo blij met mijn bezoek. Hij bijt me in m’n vingers. Hé, niet zo defensief, kreeftje.

Het signaal? Vals alarm. Een roestig blikje.

Maar dan, iets verderop: weer een duidelijk signaal.
Ik ga voorzichtig met mijn hand naar voren… en daar ligt-ie. De iPhone 16 Pro Max van Britt. Zodra ik hem aanraak, gaat het scherm aan. Rijbewijs erachter. Geen twijfel: dit is dé telefoon.

Ik roep dat ik hem heb – al was dat eigenlijk niet nodig. M’n blije kreet werd al opgepikt aan de oppervlakte via de communicatielijn. Camera aan, moment vastgelegd: een stralende Britt, een trotse vader.

Tijdens het inpakken zegt Britt nog: “Ik had echt niet verwacht dat dit zou lukken.”

Wij wel.

We geven een goed droogadvies, maken nog een leuke foto, en gaan allemaal moe maar tevreden naar huis.