We hadden in de ochtend een mooie en succesvolle recovery in Dinteloord. Alweer? Ja, inmiddels in onze naam bekend in de jachthaven en de bezoekers maken er de gewoonte van om telefoons in het water te laten vallen.
Na enkele minuten kwam de telefoon naar boven die net nieuw was; een iPhone 14. Zonder waterschade! De reactie van de man was goud: “Ik heb het nog nooit zo fijn gevonden om mijn telefoon weer vast te kunnen houden.”
Thuis gekomen pakken we alles uit, drogen we onze spullen, maken de ademautomaten weer schoon en maken alles gereed voor de volgende recovery.
Ik sta op het punt om mijn bed in te duiken als we WhatsApp bericht krijgen van Alan: “Hi Recovery Divers, I just dropped my iphone. Into the canal in front of hard rock café. Waiting for a blue line boat. Can you help me recovering? I know exactly where it is.”
Het is inmiddels 23:30 uur. Ik bel een kantwacht uit zijn bed waarvan ik weet dat hij altijd kan en wil helpen en om 0:00 uur zitten we in de auto naar Amsterdam naar de Stadhouderskade. Onderweg bellen we om de toestemmingen te regelen.
Als we aankomen staan er 4 mannen ons op te wachten. Een in normale kleding, een man in badjas en 2 in uniform. De politie is afgekomen op de Hondurees in badjas. Alan vertelt dat hij zijn telefoon is verloren in het water en er zelf achteraan is gesprongen. Natuurlijk zonder resultaat. Hij komt als verzopen kat terug in het Marriott hotel en doet daar zijn verhaal.
Nadat hij een warme heeft gekregen sturen zij hem door naar ons. Daar sta je dan, op doorreis in Amsterdam, met je badjas aan midden in het centrum van Amsterdam!
Hij laat ons de locatie zien en we maken een plan. De auto is met hulp zo uitgeladen. De kade is enorm steil dus we leggen er ook een trap in om er makkelijker in te komen. Daarna beginnen de vaste rituelen; duikset opbouwen, de seinlijn klaar leggen, de boeien in het water en mijn droogpak aan.
Alles nog steeds onder de toeziende ogen van Alan en zijn vriend en 2 agenten. We trekken om 1:00 uur best wat bekijks. Ik zet mijn lampen aan en stap het water in, klik de seinlijn vast en doe mijn vinnen aan.
Ik geef het duiker OK teken en daal langzaam af. Het zicht is circa 10 – 20 centimeter. Net genoeg om de eerste fiets te zien. Dat wordt op de tast zoeken. Blikjes, glas, een zadel en dan een telefoon. Alan is niet de eerste, want dit is niet zijn telefoon. Ook de tweede en derde zijn niet van Alan, bij nummer 4 is het raak, een paarse iPhone 14. Door het zoeken heb ik nauwelijks zicht door het opdwarrelende stof, maar het scherm schiet aan, dus dit moet hem wel zijn!
Alan is blij, door het dolle heen, hij heeft nog weken reizen voor de boeg en alle informatie en tickets staat op zijn telefoon.
De heren in uniform willen graag de telefoons, omdat deze zo dicht op elkaar liggen vermoeden ze dat deze afkomstig zijn van diefstal.
Na een kwartier sta ik weer op het droge, met een blije Alan en heel veel toeristen en dronken studenten om ons heen. We pakken onze spullen weer in en nemen afscheid, wij moeten nog een uur terug!
