Een telefoontje uit een vertrouwde hoek: Jachthaven De Toekomst in Breukelen.
We kennen het hier inmiddels als ons duikpak: de Scheendijk is lang en we hebben er op meerdere plekken al gedoken. Elke duik een nieuw avontuur – en vandaag was dat niet anders.

Dit keer doken we voor Ralph. Tijdens het uit het water tillen van zijn boot ging het mis. “Ik wilde uit de kraan stappen, maar m’n broekzak bleef achter een knop hangen,” vertelt hij. De telefoon maakte een elegante duikvlucht: eerst op de kade, toen plons het water in.

Bij aankomst gaat de slagboom open – het voordeel van “vaste klant” zijn. Binnen de kortste keren staan we aan het water. Al snel verzamelt zich een groep nieuwsgierigen. “Altijd wat te beleven hier,” horen we iemand zeggen. Ook Corne komt even buurten; voor hem mochten we eerder al eens duiken.

De geschiedenis van de Scheendijk gaat ver terug. Ooit was dit een turfgebied vol smalle sloten en drassige weilanden, tegenwoordig een paradijs voor watersporters. En zo’n paradijs kent natuurlijk ook z’n valkuilen — of liever gezegd: zijn waterputten vol verloren spullen.

Ralph zet netjes een trap voor ons in het water. Terwijl wij de duikset opbouwen, stijgt de spanning op de kade. Nog één korte check, en dan: plonzen maar.

Onder water is het zicht beperkt. We weten ongeveer waar de telefoon is gevallen, maar de exacte plek blijft gissen. We zoeken systematisch, stukje bij beetje, totdat — ping! — een signaal van de metaaldetector. Even voelen, en daar is-ie: de telefoon!

Gejuich op de kant, brede glimlach van Ralph.
Binnen een paar minuten is het publiek verdwenen — etenstijd, blijkbaar. Ralph blijft rustig staan, haalt koffie en we nemen de tijd om op te ruimen. “Het is toch altijd weer bijzonder om te zien dat jullie ‘m vinden,” zegt hij.

En dat vinden wij nou ook. ☕