Vandaag sluiten we onze duikdag af in Rotterdam, waar Ignacio een klein maar urgent probleem had: zijn telefoon is in de Delftsevaart gevallen. Deze historische waterweg, ooit onderdeel van het uitgebreide Rotterdamse vaarnetwerk dat al in de 17e eeuw werd aangelegd om scheepvaart en handel te ondersteunen, bleek nu even een uitdaging voor onze duikvaardigheden.

“Natuurlijk kunnen we dat,” denken we terwijl we proberen met de auto zo dicht mogelijk bij het water te komen. Uiteindelijk parkeren we vlakbij een loopbrug, precies tegenover het punt waar Ignacio zijn telefoon verloor. Slim plan: Marja zwemt naar de overkant, zodat we niet met al onze zware duikspullen hoeven te sjouwen.

Wat een makkelijk duikje leek te worden, veranderde al snel in een ware speurtocht. De Delftsevaart blijkt volgestopt met oude fietsen én een flinke laag waterpest. Het wordt duidelijk dat dit geen snelle duik zou zijn. Na 40 minuten beginnen we de moed een beetje op te geven.

Maar we geven niet zomaar op. Marja mag nog één laatste ronde maken en jawel… rechtopstaand, tussen de spaken van een wiel, ligt de telefoon te glimmen. De opluchting is groot – zowel voor Ignacio als voor ons. Soms is geduld de sleutel, en een beetje waterpest hoort er nu eenmaal bij.

Ignacio wil niet op de foto, dus dan maar de omgeving!