Verloren telefoon bij de Borneokade

De Borneokade is een plek met geschiedenis. Rond 1900 aangelegd als onderdeel van het Oostelijk Havengebied, waar schepen uit de Oost via de Koninklijke Paketvaartmaatschappij aankwamen. Kolenschepen, opslagloodsen, drukke bedrijvigheid – het was een stoere, werkende kade. Inmiddels wonen er mensen, is het water helder genoeg om in te zwemmen en liggen er steigers waar je in de zomer je handdoek uitrolt.
En daar, tussen zwemtrap en zonnestraal, begint het verhaal van Marijn en zijn telefoon.

Marijn woont samen met Eva aan de kade en pakt nog even een frisse duik. Het water is al wat frisser, maar hé, het is herfst, je moet wat. Tijdens het omkleden glipt zijn telefoon tussen de steiger en de kademuur.
Heel even denkt Marijn: Ik kan wel even duiken.
Maar gelukkig wint het gezonde verstand: het water is diep, de steiger breed en om bij de bodem te komen moet je onder de steiger door. Niet iets voor een spontane ademteug.

Dus bellen ze ons.
En wij denken: Dit wordt een makkelijke duik. Afdaallijn erin, zakken, telefoon pakken, klaar.

Maar onder water is niets precies zoals je het hoopt.

Het zicht blijkt slecht, alsof je duikt in koffie met melk. Eerst moeten we ons oriënteren bij de kademuur waar we kunnen bovenkomen om te checken waar de afdaallijn precies hangt. Vervolgens zakken we opnieuw af, maar daar ontdekken we dat de kademuur niet tot op de bodem staat. Nee, hij staat op palen. Dat betekent één ding: het zoekgebied is ineens een stuk groter.

Na een kwartier tasten in het donker nog steeds geen telefoon.
We vergroten het zoekgebied met twee meter.
Goede keuze.

Kort daarna: bingo.
Telefoon gevonden.
En wanneer we boven komen, gebeurt het mooiste: de telefoon floept spontaan aan.
Voor ons het signaal: jup, dit is ‘m. Voor Marijn: pure opluchting.

Weer een stukje Borneokadegeschiedenis toegevoegd — in de categorie: “Dingen die beter aflopen dan je dacht.”