We zijn net gebeld door Patricia over een telefoon in Wessem en die duik aan het voorbereiden als we gebeld worden door Mika, zijn vriendin is haar telefoon kwijt in het Haagse Bos in Den Haag.
Ook die moet er natuurlijk zo snel mogelijk uit en we spreken met Mika af dat we komen helpen na de duik in Limburg. Die duik duurt niet zo lang, dat verhaal lees je hier, dus we lopen een uur in op de planning.
Onderweg van Wessem naar Den Haag hebben we nog even contact over de locatie en waar we afspreken, het wordt 23:00 uur voordat we aankomen. Gelukkig kunnen we vlakbij het Haagse Bos parkeren.
Het Haagse Bos is een bos in Den Haag, dat loopt vanaf het Malieveld tot aan Landgoed Reigersbergen. Het is een gebied van ongeveer 100 hectare en was in de vroege middeleeuwen onderdeel van een groot oerbos dat zich langs de kust uitstrekte van ‘s-Gravenzande tot Alkmaar.
Het bos ligt op een oude strandwal en houdt op waar het veen begint. Het is een van de 19 gebieden in Den Haag die behoren tot een beschermd stadsgezicht
Voor de graven van Holland was de ligging in het wildrijke Haagse Bos, dat zich toen nog tot ten zuiden van Den Haag uitstrekte, waarschijnlijk een van de redenen om daar in de 13e eeuw een verblijf te bouwen. Het zou uitgroeien tot een kasteel, nu bekend als het Binnenhof. Het Haagse Bos werd een grafelijk privéjachtgebied. Uit rekeningen van de graven van Holland blijkt dat het bos in de 14de, 15de en 16de eeuw goed werd onderhouden. In het gedeelte dat het dichtst bij het grafelijk kasteel lag, de Koekamp, werden in 1316 de eerste eiken geplant. De eiken werden tot 1650 vooral gebruikt om balken van te maken voor de huizenbouw, maar daarna alleen nog maar voor scheepsbouw. Het bos is daarna met veel zorg en moeite in stand gehouden. Er is veel variëteit in het bos, omdat sommige delen op zand en andere delen op veen liggen.
We gaan dus zoeken in een mooi stukje Haagse historie!
Wij zijn op tijd en Mika ook, we praten, voordat we het bos in gaan even kort over de omstandigheden en gaan dan naar het punt waar de telefoon in het water moet liggen. De vriendin van Mika was aan het wandelen als begeleider met een jongen met een geestelijke beperking, lekker in het zonnetje. Op een gegeven moment gooit hij haar telefoon in het water!
Grote paniek, want je kan er niet meteen achteraan. De jongen wordt over gedragen aan een collega en ze gaat het water in, maar zonder geluk.
Niet veel later zijn we aangekomen bij de plek waar de telefoon in het water moet liggen, het is ongeveer een meter diep, dus ik bouw mijn duikset niet op, droogpak aan, metaaldetector aan en het water in. “Ja, hier ongeveer en dan denk ik 2 meter uit de kant” zijn de aanwijzingen die ik krijg als ik in het water stap. De metaaldetector heb ik voor me en ik voel onder mijn voeten een aantal planken, meteen een mooi strak signaal, dat is een blikje of een telefoon…
Je kan het al raden, dat is de telefoon, ook deze iPhone staat nog aan en voordat ze het weten sta ik weer op de kant, nadruppend en tevreden.
We hebben vandaag, zo laat op de avond weer 2 mensen heel blij gemaakt met het terug vinden van hun telefoon, binnen een minuut.
Het is nu echt tijd om naar huis te gaan, tevreden en met een Limburgse vlaai op de achterbank!