Het is zaterdagavond later op de avond, net onderuit gezakt en zeg: “Wat een dag, het is al laat, ik wacht nog een paar minuten, dan neem ik ook een wijntje.”
Dat wijntje heeft natuurlijk consequenties, niet rijden, niet duiken. Net als ik naar de keuken wil lopen om een wijntje in te schenken krijgen we op de piket telefoon een berichtje van Hanna:
“hi! ik heb net mijn telefoon in het water laten vallen bij café P96. Is er heel misschien iemand die mij kan helpen?”
Nog voordat ik kan reageren wordt er met hetzelfde nummer gebeld. Ja we willen komen helpen, maar we moeten nog wel even een team samenstellen, het is al laat, dus dat is een uitdaging, maar iedereen is nog nuchter, dus dat is snel geregeld.
Een uur later staat het team, inclusief ikzelf op de Amsterdamse Prinsengracht, ik kan recht voor P96 parkeren. Danny is er ook bij en hij heeft al een plekje voor mij gereserveerd, door zijn brommer dwars op een leeg parkeervak te zetten, wat een topper.
Hanna komt ons meteen tegemoet lopen, ze ons nu al dankbaar. De uitbater van P96 komt ook meteen een praatje maken en biedt ons koffie aan, maar we gaan eerst duiken. We beginnen met de voorbereidingen, trap in het water, naast het drijvende terras, droogpak aan, set opbouwen, lijnen uitrollen, het vaste ritueel.
Niet veel later sta ik klaar om het water in te gaan via de trap. Het is niet heel erg diep, ongeveer 1,5 meter, maar er ligt ook een halve meter aan fietsen. Hanna heeft samen met een vriendin al geprobeerd haar telefoon te vinden met een schepnet, maar dat is niet gelukt door alle rotzooi op de bodem.
Hij is strak langs de kant gevallen, dus die moeten we zo vinden…. Dat duurde iets langer, het ligt er vol met blikjes, fietsen, asbakken, kopjes, bestek, je kan het zo gek niet bedenken. Bij iedere graai heb ik iets in mijn handen, maar niet de telefoon van Hanna.
Dan een telefoon, ik voel onder water al dat het een andere is, deze moet er al jaren liggen, zo dik en aangekoekt. Verder zoeken.
Ik besluit onder de fiets te voelen die er een halve meter vandaan ligt: ja hoor, de telefoon van Hanna. Als ik boven kom voel ik de telefoon al trillen, inkomende berichten, ook deze iPhone 13 heeft het overleefd, wat is ze blij en dankbaar.
Eenmaal op de kant maken we natuurlijk nog even een foto, zeggen ja tegen de gastvrij aangeboden koffie en ruimen ondertussen op.
Als ik op mijn telefoon kijk zie ik dat “Team Marja” in Utrecht ook een geslaagde duik heeft gehad. We hebben het druk maar kunnen nog steeds iedereen dezelfde dag helpen.
