Het is zondagavond, 20:15. Na een lange dag vol succesvolle duiken willen we nét even rustig zitten als er een e-mail binnenkomt van Said:
“Mijn dochter heeft haar telefoon laten vallen in de sloot in de buurt van straat Cruquiusweg 96F in Amsterdam, er ligt wel een boot daar, maar weet niet hoe diep dat is. Denk niet heel diep. Kunnen jullie haar helpen want ze vind het heel erg en sindsdien beetje huilend en teleurgesteld.
Mvg
Said Saalioua”
Niet veel later plingt hetzelfde bericht via WhatsApp binnen. Het gaat om een iPhone 15 met een oranje hoesje – tussen de kade en een boot in het water verdwenen. We spreken af om 22:00 uur. Said is op ons gewezen door een goede vriend, die had een verhaal over ons gelezen.
Om 21:45 staat ons duikteam al paraat. Op de afgesproken plek zien we een rij bootjes – check, juiste locatie! Er is zelfs een kadetrap. Dat betekent: makkelijk in en uit het water, ideaal.
We beginnen met het opbouwen van de duikset en leggen de communicatie klaar. Ik trek alvast m’n droogpak aan.
Dan arriveert Said… en blijkt dat we op de verkeerde plek staan. De telefoon is zo’n 100 meter verderop in het water gevallen – om de hoek. Dus: alles oppakken en verplaatsen.
Op de juiste locatie wijst dochterlief nauwkeurig aan waar de iPhone verdween. Na een laatste check krijg ik het sein: springen maar!
Eenmaal in het water kijk ik tegen een flinke stalen damwand op. Een metaaldetector gebruiken is lastig bij zo’n damwand, dus ik begin op de tast. Maar helaas: niks. Terug naar boven, metaaldetector ophalen, en opnieuw naar beneden.
Via de communicatie praat ik met de duikploegleider. “Meer naar links… nee, iets naar voren… nee, rechts!” We kammen het gebied uit. Niks. Maar: we vinden 98% terug omdat we niet opgeven. Dus we maken de zoekcirkel groter.
Dan: PING! – een strak signaal. “Hebbes!” roep ik enthousiast onder water. Even later kom ik boven met de iPhone in mijn hand – net op tijd gefilmd door de duikploegleider.
De telefoon blijkt alleen leeg te zijn, hij geeft aan dat hij opgeladen moet worden. Geen schade. Alles werkt nog. En Said? Opgelucht. Dochter? Dolblij. Wij? Moe, maar tevreden. Een prachtige afsluiter van een lange dag vol duiken.
