Zoals zoveel verhalen begint ook dit verhaal met een oproep via WhatsApp, dit maal van Raymond:

“Beste recovery duikers,
Zaterdag avond is mijn vriendin haar telefoon (iPhone 13; met hoesje) in de Prinsengracht gevallen. Hij is tussen een boot en de muur in gevallen.
Kunnen jullie hier eventueel wat voor betekenen?”

We krijgen de exacte locatie en foto’s. We hebben een drukke agenda en hebben vandaag meerdere duiken, waaronder een duik in Utrecht, Hellevoetsluis, Almere en Joure. De vergunningen zijn binnen en plannen de afspraak definitief in na de duik in Almere, dat is deze duik.

We hebben om 17:30 afgesproken, maar lopen in op de planning, wij zijn om 16:00 al in Amsterdam. We hebben de auto vol liggen met spullen maar als we aankomen ontdekken we dat we geen trap bij ons hebben. De prinsengracht heeft een hoge kademuur en we moeten wel veilig het water in- en uitkomen.

Op de locatie ligt een woonschip, de telefoon is tussen dit schip en de kade gevallen en de bewonder zit lekker in het zonnetje op zijn dek. Hij vertelt dat Raymond en Carley ook al gezocht hebben met een magneet. Hij heeft een trap op zijn dek liggen en wil deze aan ons uitlenen, probleem opgelost.

Het is warm vandaag, we zitten in de schaduw en kijken naar de foto’s die Raymond ons heeft gestuurd. In combinatie met de roestvlekken op de straat van het magneetvissen hebben we een exacte locatie. Pareltjes lopen van mijn gezicht, er staat geen wind en het is stil in de stad, alleen de terrassen zitten vol met mensen die verkoeling zoeken in de zinderende hitte van de stad.

Ik kijk Marja aan en zeg: “Zullen we ‘m er alvast uithalen? Leuk, als verrassing…” Normaal duiken we niet zonder dat de eigenaar erbij is, als het niet lukt wachten we gewoon op Carley en Raymond.

Marja bouwt mijn set op en ik trek, zo laat mogelijk, mijn droogpak aan. De doen een laatste check en al snel sta ik op de ladder om het water in te gaan, wat een warmte, zeker in een droogpak.

Seinlijn vast, vinnen aan, een laatste controle en dan zwem ik naar de plek waar de telefoon moet liggen, eerst met alleen een lamp, we proberen het op het zicht, tegen beter weten in, want er is geen zicht. Op de tast voel ik geen telefoon en al snel ben ik boven om de metaaldetector aan te pakken van Marja, die mij vanaf de kant begeleidt.

Eenmaal onder water heb ik heel veel signalen, maar geen telefoon. Vanaf een kade ligt de telefoon meestal niet naar links of rechts dus zwem ik naar achteren, een meter of 4 van de kade en begin daar een nieuw zoekpatroon. Binnen een paar minuten ben ik bij de telefoon die 3 meter van de kade ligt.

De telefoon ligt er nu al een paar dagen in, maar als ik naar boven kom springt de telefoon aan, dat is een leuke verrassing voor Carley. Marja maakt een filmpje als ik boven kom en al snel sta ik op het droge. Droogpak uit, omkleden en opruimen.

Net, als we bijna klaar zijn komt er een dame op een fiets aan: Carley. De uit San Francisco afkomstige is helemaal enthousiast: “Jullie gaan voor mij duiken!?”

We hebben goed en slecht nieuws: we gaan niet voor je duiken, want volgens mij is dit je telefoon! Carley is door het dolle heen, Marja stond stiekem te filmen, verrassing! Hoe blij ze was zie je in de video!