Het is maandagochtend, een telefoontje van Gertjan, schipper van de Adelvotis. Zijn matroos heeft zijn telefoon met pasjes in het water laten vallen.
GeertJan: “Ik ben zelf in het buitenland, maar hij heeft hulp nodig.”
Natuurlijk komen we helpen. We hebben net de flessen gevuld bij StartDuiken en na wat heen en weer gebel stappen we in de auto. Het is ruim 2 uur rijden naar Baarlo.
Aangekomen op de plek van de pinpoint zien we geen schip. Dan maar weer bellen met Gertjan. We krijgen een nieuwe pinpoint, en gaan rijden richting belfeld. Iets voorbij de sluizen ligt het schip. We komen op een t-splitsing, naar links of rechts? We besluiten naar rechts te gaan, maar dat is niet de goede boot. Met een omweg, voorbij een maisveld komen we bij de goede boot. Die is niet te missen!
Maar, we zien niemand. Dan maar aan boord, door naar de stuurhut, niemand, nou niet helemaal, een vrolijke hond begroet ons. Terug naar de auto, weer Gertjan bellen, terwijl ik hem aan de lijn heb, zien we de matroos. Hij wist niet dat ik kwam, hij was niet te bereiken… ik leg hem uit dat ik zijn telefoon en pasjes kom opduiken in opdracht van de schipper.
Hij komt vriendelijk spullen helpen dragen en al heel snel ligt Marja in het water. Met 1 minuut weer boven telefoon in haar hand. Heel blij pakt hij hem aan. De telefoon was niet zo belangrijk, maar de Filipijnse simkaart wel net als de pasjes.
De schipper blijft nog even weg en boodschappen doen zonder geld…. Tja. Eind goed al goed. ‘s avonds worden we nog even gebeld door Gertjan, even vragen hoe het gegaan is…. en of hij ons nummer mag bewaren…. Natuurlijk!
