Zaterdagmiddag, zoals bijna iedere aanvraag begint, een WhatsApp bericht: “HELP! Ik heb mijn drone in het water geparkeerd, kunnen jullie mij helpen?”
Na wat berichten op en neer en een telefoontje is het verhaal duidelijk. Een vermoedelijke motorstoring van een drone boven de Vinkeveense plassen zorgde ervoor dan Jan-Paul zijn drone niet meer terug kon laten vliegen naar land. Na kort te Googlen kwam hij dit filmpje tegen op YouTube en het contact was zo gelegd.
Nu oefent het team van Recovery Divers regelmatig in Vinkeveen dus de locatie is ons niet onbekend. De drone is alleen niet neergekomen in het duikgebied maar een stuk verderop.
Zondagochtend om 8 uur staan we langs de waterkant, Jan-Paul staat ons, zoals afgesproken op te wachten met een kop koffie. We nemen de vluchtgegevens en bijbehorende coördinaten door en bouwen daarna de duikset op.
40 meter uit de kant. Dat is boven water makkelijk dan onder water. Gelukkig hebben we onder water ook wat trucjes om een afstand te meten, zo kunnen we secondes tellen (we weten hoe lang we doen over 30 meter) of we tellen slagen, we weten namelijk ook hoe ver we komen op 1 slag. Daarnaast gebruiken we een kompas voor de richting. Ik besluit om slagen te tellen.
De werkelijke temperatuur valt mee maar de gevoelstemperatuur is laag, snel mijn droogpak aan en klaar maken voor de duik, met een watertemperatuur van 7 graden is het nu lekkerder onder water dan boven water.
Na een mooie commando sprong en een ferme plons lig ik in het water. Heel even voel ik de kou aan mijn gezicht. Ik geef het “duiker ok” teken en blijf even aan de oppervlakte hangen voor de laatste handelingen. Kompas koers zetten, alles bij me (check) en lamp aan.
Langzaam verlaat de lucht mijn trimvest met een zachter sis en zie ik de wereld kleiner worden. Het is mooi helder, hopen dat het zo blijft.
Ik draai 180 graden en kijk op mijn duikhorloge voor de koers en begin met tellen van mijn slagen. Het natuurlijke licht wordt steeds minder en mijn lamp gaat een stand feller. Rechts van mij hangt een snoek een meter boven de bodem mooi stil, hij negeert mij en ik hem. Een paar meter verder kom ik nog een van de weinige levende rivierkreeftjes tegen. Erg actief is hij niet door de kou.
Op 14 meter diepte ben ik er bijna, mooi zicht, een meter of 6-8. Dat is ook wel eens een fijn. Nog 2 slagen maar geen drone. Nu vallen objecten bijna nooit recht omlaag, dus het was ook wel bijzonder geweest als ik hem meteen had gevonden.
Ik sla de omgeving in mij op voor mijn eigen oriëntatie, want ik ga beginnen met mijn zoekslagen, daar ben ik snel klaar mee, na 3 rondjes zie ik wat glimmen in de straal van mijn lamp. Daar ligt hij, de hexacopter, hij leek op de plaatjes, op internet, echt wel wat kleiner.
Hop mee in mijn rechterhand, en terug. Door de diepte moet er een veiligheidsstop gemaakt worden op 5 meter. Ik hang rustig mijn tijd uit en bekijk ondertussen het gevaarte dat ik in mijn handen heb, het is en blijft een goed gevoel om weer wat terug te kunnen geven. Toch moet ik de drone nu even los laten, ik moet, voor mijn eigen veiligheid een boei schieten. Ook leuk voor de mensen op de kant, weten ze meteen dat ik eraan kom, al denk ik dat ze dat al hadden gezien aan het bellenspoor.
Ik zwem terug naar de kade en terwijl ik de laatste meter opstijg houd ik de drone omhoog. Yesss, weer iemand heel blij gemaakt. De drone zal het waarschijnlijk niet meer gaan doen maar de SD kaart is gewoon uit te lezen, daarnaast voorkomen we met deze actie ook milieuvervuiling van onder andere de batterij.
Weer een mooie en succesvolle recovery, snel omkleden, vanmiddag gaan we nog wat oefenen in het zwembad, dan is het water 25 graden, toch wel aangenamer!
