Vandaag rijden we richting het hoge noorden — Delfzijl, om precies te zijn. Daar, aan het Damsterdiep, ligt een drone op de bodem te wachten op redding. Nou ja… “neergestort” is een groot woord. Hij is eerder tegen een boom gevlogen en toen zachtjes het water in gedwarreld. De eigenaar, Ali, heeft het allemaal vastgelegd. Een ongeluk op video – dat scheelt ons weer giswerk.

Het Damsterdiep is een van de oudste kanalen van Nederland, oorspronkelijk gegraven in de 14e eeuw om Groningen met de Waddenzee te verbinden. Eeuwenlang voeren hier turf- en vissersschepen, nu vliegen er drones en duiken wij naar verloren spullen — de tijden veranderen, maar het water blijft hetzelfde.

Eenmaal op locatie zetten we onze spullen neer en bekijken we de beelden nog een paar keer. Ali vertelt dat hij al geprobeerd heeft de drone te vinden. Op blote voeten nog wel. “Ik voelde niets,” zegt hij, “misschien is hij naar het midden gezakt.”

We beginnen bij de plek van het ongeluk. Het water is maar een meter diep, dus de duikset laten we nog even op de kant staan — al staat hij klaar, voor het geval dat.

Na vijf minuten horen we een zacht piepje van de metaaldetector: een klein signaal. We zoeken wat gerichter, voelen iets tegen het riet en ja hoor — daar staat de drone, rechtop tegen een bosje, alsof hij wacht op applaus.

Ali kan zijn ogen niet geloven: de drone is onbeschadigd. We overhandigen het toestel en krijgen een brede glimlach als beloning.

Zes uur rijden, vijf minuten zoeken, en een gezicht dat alles zegt: helemaal de moeite waard.
Soms hoeft een zoektocht niet diep te zijn om toch groots te voelen.