Telefoon van Myriam, haar man Luc komt net uit het water in Sneek, op zoek naar zijn telefoon die hij heeft laten vallen bij Abma’s Jachtwerf in Sneek.
Het is koud, modderig en je ziet niets onder water. Luc vindt het eigenlijk zonde om de telefoon op te laten duiken maar zijn vrouw is “eigenwijs” en heeft ons gebeld. Als hij hoort dat de kans groot is dat zijn telefoon het nog gewoon doet stemt hij in met een duik.
Een dag later, staan we ‘s ochtends op 8:15 uur in de haven. De boot is inmiddels weg, maar ze hebben de locatie waar de telefoon is gevallen goed gemarkeerd. Met grote passen loopt Luc voorop om de plek aan te wijzen, Myriam laat ondertussen een medewerker van Abma om te melden dat ik er ben. We staan op een wiebelig steigertje: “Hier ging hij erin”
Fijn als een locatie zo precies aangewezen kan worden. Al snel is de duikuitrusting uit de auto en met een vast stramien bouw ik de duikset op en trek ik mijn droogpak aan. Volgelaat koppelen en dan kan ik het water in. Met een commando sprong, het is 2 meter diep en dat is diep genoeg.
Ik zwem naar de steiger om mij klaar te maken voor de duik, ik stel mijn metaaldetector in, doe een laatste controle en begin dan te zakken, ik ben in deze ondiepe haven al snel op de bodem. Binnen 10 seconden een mooi strak signaal, een heel klein beetje zicht: de telefoon van Luc.
Als ik boven kom springt de telefoon aan en moet ik even poseren voor een foto.
Niet veel later sta ik, al druppelend, op de kant, Luc zijn werkende iPhone weer terug (hij moet tijdens het drogen wel een dagje uit). Ik ga nog even op de foto met Myriam en dan kunnen we weer inpakken, ondanks dat het herfst is, hebben we het ook vandaag druk.