Het gebeurt niet vaak dat we binnen 2 dagen op dezelfde plek staan om te duiken.
Dit verhaal begint op zondag, we rijden weg uit Sneek en krijgen een telefoontje van een van de mannen van BoulesBitesBar in Utrecht.
2 Japanse dames staan bij de balie, ten einde raad. Hun telefoon is net in het water gevallen en ze zijn op zoek naar hulp. Ze hebben de politie aangesproken en die adviseerde ons te bellen, maar dat is lastig zonder telefoon. In paniek rennen ze de trap af en staan nu bij de mannen van BoulenBites voor hulp. Al snel hebben we contact en we spreken af, 18:00 uur precies.
Het gebied is auto-luw, op zaterdagavond is het helemaal lastig om er te komen, maar Google Maps heeft voor ons de oplossing, nou ja, bijna dan, 200 meter van de locatie, voor ons goed genoeg. We zetten de auto op de stoep, met de alarmlichten aan en gaan op zoek naar de dames.
Aangekomen bij BoulesBites blijken de dames lekker binnen te zitten aan een drankje. Gezamenlijk gaan we naar buiten. Daar staat ons een verrassing, de telefoon is van de kant gevallen, maar wel vanaf de brugzijde, middenin de Oude Gracht. Er varen, als wij er zijn nog hele grote boten, door de brug wordt het uitzicht belemmerd van de kantwacht, dit is geen veilige plek om nu te duiken. Veiligheid staat bij ons altijd op 1, dus besluiten we om, hoe vervelend ook, niet te duiken.
Maar we zoeken naar een oplossing. De telefoon moet eruit, de telefoon van Ayaka is niet eens zo heel belangrijk, maar haar ID-bewijs zit er ook in en ze moet de volgende dag vliegen. Dan is er maar 1 oplossing, heel vroeg in de ochtend duiken!
Vandaag staan we, vol frisse moed, om 8:00 uur weer in Utrecht. Nog voordat we uit de auto stappen staat Ayaka naast ons, nu al dankbaar dat we terug komen.
Marja bouwt mijn duikset op en ik maak me klaar voor de duik, onderkleding aan, droogpak aan en spullen klaar leggen. Al snel ligt de kade vol met een seinlijn, duikvlag, metaaldetector, vinnen, boeien, etc.
Niet veel later lig ik in het water, ik koppel de lijn vast, test het volgelaatsmasker nog een keer en zwem de boei uit. Als die op zijn plek ligt kunnen we echt beginnen!
Ayaka kan precies vertellen waar ze bovenop de brug stond en een paar meter daar vanaf zak ik naar de bodem. Deze is, tot mijn grote verbazing, best schoon. Ik kom eerst een verkeersbord tegen, een blikje, een zilveren ring, waar we later een bericht over zullen posten en dan de telefoon van Ayaka!
Al snel ben ik weer boven met de telefoon en wat is ze blij. Naast dat ze haar telefoon terug heeft, heeft ze ook haar ID en kan ze vanmiddag gewoon vliegen, wel met een telefoon die in een droogzak zit, want die mag morgen pas weer aan!
Tevreden pakken we in, binnen 30 minuten zijn we weer weg en is er niets meer te zien van de duik, behalve een paar natte plekken op de kade, daar waar ik eruit gekomen ben.
Hoe blij Ayaka is zie je in onderstaande filmpje.