We krijgen een telefoontje van Neelie, haar man Peter heeft zijn telefoon in de haven in het water laten vallen. Locatie: Kaagresort in Warmond.
Binnen 2 uur zijn we ter plekke. Peter moet de volgende dag vliegen en wil graag zijn telefoon mee nemen. We zijn op tijd in de haven en hebben elkaar al snel gevonden.
Peter heeft zelf gezocht, dat maakt het voor ons iets lastiger, maar we gaan de uitdaging graag aan. Tijdens het opbouwen van de duikset vertellen we wat we doen en hoe we het doen. Zowel Neelie als Peter zijn super geïnteresseerd in ons werk en wij vertellen er graag over.
Er is vlakbij de steiger een trap, waar ik, als duiker, makkelijk en veilig het water in kan. In het water doen we de gebruikelijke laatste controle, trek ik mijn vinnen aan en zwem ik 20 meter naar de steiger waar de telefoon is gevallen.
Ik besluit eerst een poging te doen op de tast, Marja is daar altijd redelijk succesvol mee, maar het geluk is niet aan mijn zijde, ik kom al snel boven om de metaaldetector aan te pakken.
Maar op de plek waar de telefoon zou moeten liggen, ligt hij in ieder geval niet, de signalen die ik hoor zijn zeker niet van een telefoon. Omdat Peter zelf heeft gezocht besluit ik om het zoekgebied uit te breiden, te beginnen met het stuk onder de steiger.
Niet veel later heb ik de telefoon in mijn handen, netjes in een hoesje lag hij geduldig op de bodem te wachten. Als ik boven kom en de telefoon aangeef springt het scherm aan, Peter roept nog verbaasd: “Hij doet het nog!”, we hadden niet anders verwacht.
Eenmaal terug op de kant geven we duidelijke instructies voor het goed drogen van de telefoon en worden we zelfs door Neelie geholpen met het inpakken van de spullen, wat een service.
We zitten al weer snel in de auto, we hebben nog een paar duiken op het programma staan dit weekend!
