Dit verhaal begint met een email van Ingrid:
“Goeiemorgen,
Ik heb afgelopen dinsdag een slavenarmband in het water laten vallen. Hij is me erg dierbaar omdat dat hij van mijn moeder is geweest. Ik heb jullie contact gegevens gekregen van iemand, ik weet niet of jullie hier iets mee kunnen?
Het is gebeurd in de haven van Huizen. Hij is gevallen bij het opstappen van de boot dus aan de kant van de steiger. Mijn man heeft het wel gelijk gemarkeerd met een stift waar hij ongeveer is gevallen.
Graag hoor ik van jullie.
Vriendelijke groet, Ingrid”
Super actie: markeren, pluim voor Leon die meteen een stift heeft gepakt! We bellen even met Ingrid en spreken af voor dinsdagochtend. Als we op locatie staan (natuurlijk te vroeg, want er kon wel eens file staan) komt Leon even later aan lopen.
Hij wijst ons de exacte plek, nu is het aan ons om Ingrid, die er door haar werk helaas niet bij kan zijn, weer blij te maken. We lopen met zijn allen terug naar de auto en halen onze spullen, het is een lange stijger, maar gelukkig staan er karretjes, zodat we niet hoeven te slepen met alle spullen.
In het zonnetje, met alle spullen lopen we terug en maken ondertussen een duidelijk duikplan. Terug bij de boot maken we alles gereed, communicatieset, duikset, droogpak aan, afdaallijn maken, een vaste routine. Leon probeert ons nog af te leiden met het aanbieden van een kop koffie, heel vriendelijk, maar we slaan af, we gaan eerst duiken!
De haven ligt er mooi bij, je kan vanaf hier met de boot alle kanten op. De monding van de haven komt uit in het Gooimeer. Het Gooimeer is een 2670 ha groot randmeer dat ontstond bij de inpoldering van zuidelijk Flevoland. De zuidelijke oever wordt gevormd door de oude kust van het Gooi bij Naarden en Huizen, aan de voormalige Zuiderzee.
Niet veel later sta ik als duiker op de steiger, in mijn droogpak, masker op en de communicatie aan laten sluiten, daarna nog een kader check en dan kan ik het water in met een commando sprong, een paar meter van de plek waar de gouden armband is gevallen, want we willen zo min mogelijk stof maken.
Als ik afdaal heb ik een beetje zicht en ik denk iets te zien schitteren, rechts voor mij, maar ik kom net iets te hard op de bodem en veroorzaak een grote stofwolk, weg zicht!
Ik doe nog een graai waar ik denk iets te hebben gezien, maar helaas, geen slavenarmband. Metaaldetecor aan, meteen naar de plek waar ik iets zag… Niets. Dan begin ik onder de lamp die aan de onderkant van de afdaallijn hangt, al snel een mooi signaal, dat moet hem zijn. Hebbes, ik heb het gouden erfstuk in mijn handen en vertel de ploeg boven mij dat ik naar boven kom, met iets moois in mijn handen, zo heeft Marja nog genoeg tijd om de camera te pakken en het te filmen!
De reactie van Leon: Ja dat is hem, alsof er meerdere zouden kunnen liggen 🙂
Natuurlijk maken we nog een foto en nu hebben we zeker tijd voor koffie met een stroopwafel, in het zonnetje, na weer een succesvolle recovery, wat wil een mens nog meer….
