We krijgen een aanvraag van Lily via WhatsApp:
“Beste recovery divers,
Ik heb net mijn dierbare gouden ring in het water laten vallen, in de Bosbaan (Amsterdam). Ik weet de precieze locatie waar hij viel, kunnen jullie hier misschien mee van dienst zijn?
Lily”

We appen heen en weer over de locatie, Lily heeft zelfs een foto gemaakt waar de ring in het water is gevallen. We spreken af om voor haar te gaan duiken om 09:00 uur.

Vanochtend om 7:30 stapt Marja bij me in de auto, we zijn op tijd vertrokken en rekenen nog op een kop koffie onderweg, daar zijn wij beide aan toe. Al snel geeft Google Maps aan dat we de “extra” tijd gaan verliezen aan files. Geen extra koffie voor ons, het wordt er niet gezelliger op in de auto, zeker niet omdat we allebei een hekel hebben aan files 🙂

Om precies 9:00 uur staan we bij de Bosbaan.

De Bosbaan is een roeibaan in het Amsterdamse Bos. In 1934 werd begonnen met het graven van deze roeibaan in het kader van de werkverschaffing.

Op 6 mei 1937 werd de eerste roeiwedstrijd gehouden op de toen 2200 meter lange en 72 meter brede baan. Dat betrof de 60e editie van de Varsity, die eerder in het Noordzeekanaal werd gehouden. Omdat de Bosbaan te kort was voor de Varsity werd met deze wedstrijd in 1940 uitgeweken naar een andere locatie. Alleen in 1971 is de Bosbaan voor deze wedstrijd nog eenmalig gebruikt.

De Bosbaan vormde wel een alternatief voor de rivier de Amstel en de Ringvaart van de Haarlemmermeerpolder, waar ook roeiwedstrijden werden gehouden. De waterdiepte bedraagt 3 meter en voldoet hiermee net aan de minimumeis voor internationale wedstrijden.

Om aan de geldende regels te voldoen voor internationale roei-evenementen is de Bosbaan twee keer verbreed. De eerste keer in 1963 met een verbreding naar zes banen en 92 meter, voorafgaand aan het Europees kampioenschap van 1964. De tweede keer was in 2001 naar 118 meter en acht wedstrijdbanen om aan de huidige voorwaarden voor wereldkampioenschappen te voldoen. Hoewel er een wens was om met de verbreding de baan enkele graden te draaien, is dit niet gebeurd. De baan is alleen aan de noord-zijde verbreed. Zodoende staat de starttoren niet in het midden.

Al snel hebben we Lily gevonden die ons al op staat te wachten. We lopen met de duikkisten naar de plek waar haar dierbare ring het water in is gegaan. Ze is er erg zuinig op en wil niet dat hij beschadigt. Tijdens het roeien doet ze de ring af en stopt deze goed weg. Maar bij het uitstappen bukt zij voorover en valt de ring in het water.

Meteen duiken ze er achteraan en proberen handjes met zand en schelpen boven water te krijgen in de hoop dat de ring er tussen zit, door de diepte moeten ze de pogingen al snel staken.

Ik trek mijn wetsuit aan en Marja bouwt ondertussen mijn duikset op. Niet veel later lig in het water. We maken de seinlijn vast en ik daal af naar de plek waar de ring moet liggen. Wij hebben besloten om eerst een rondje op zicht te doen. Met een sterke lamp schijn ik over de bodem, maar ik vind geen ring! Dat is ook niet zo heel gek, de bodem zal aardig verstuurd zijn door het zelf zoeken dus er zal een laagje zand op liggen.

Ik heb ongeveer 40-50 centimeter zicht als ik de bodem niet aanraak.

Binnen 2 minuten ben ik weer boven: “Wil je mij de metaaldetector aangeven”

De bodem ligt vol met metalen, RVS ringetjes, boutjes en moertjes en het gebied is niet heel groot. Ik besluit om de metaaldetector aan de kant te leggen en met een pinpointer en zeef te gaan zoeken.

Inmiddels is het zicht bijna weg en lig ik er 5 minuten in. Ieder signaal schep ik er uit en na 4 signalen zie ik iets glimmends in de zeef glijden. Zal dat de ring zijn? Ik schud voorzichtig met de zeef en langzaam verdwijnt het zand uit de zeef: daar ligt hij, op de bodem van de zeef, de gouden ring van Lily!

Ik geef Marja een teken dat ik de ring heb en kom langzaam naar boven. Soms vragen mensen wel eens wat we zo leuk vinden aan een recovery…. Kijk eens naar de reactie van Lily, daar doen we het voor!