We krijgen een telefoontje van Mo, hij werkt bij Green Wheels en zette net een auto weg op de Prinsengracht. Bij het uitstappen valt zijn telefoon in het water. Hij plaats zijn avonturen op Instagram en al snel krijgt hij van verschillende mensen te horen dat wij hem kunnen helpen.
Er is twijfel, zal hij het nog wel doen? Kunnen jullie hem wel vinden? Vragen die we vaker krijgen. Met een positief resultaat van 98% kunnen we wel zeggen dat wij bijna alles terug vinden, maar garantie kunnen we natuurlijk niet geven. Als er geen barsten in een telefoonglas zitten is de kans heel groot dat deze het nog gewoon doet, mar ook hier geven we geen garantie op.
Mo moet er even over nadenken en appt een dag later terug, hij wil toch graag dat we de telefoon eruit duiken.
We komen ’s avonds aan op de Prinsengracht, we kunnen er bijna blind naartoe rijden, want dit is een van de plekken in Amsterdam waar we het meeste duiken. Kijk maar eens hier, dan zie je hoe vaak!
Frank en ik komen veel te vroeg aan, we hebben ruim de tijd om een duikplan te maken, het werkplan in de vullen en een LMRA te maken. Na het papierwerk hebben we nog wat tijd over en we besluiten en kopje koffie te doen bij het nabijgelegen cafe. Daar hebben we al snel aanspraak van een aantal gasten, ze kennen ons van Instagram.
Als het bijna tijd is gaan we naar de auto’s, uitladen en al snel staan alle spullen op de kade. Ik trek mijn onderpakken en droogpak aan en Frank bouwt mijn set op. Mo is inmiddels ook gearriveerd en kan precies aanwijzen waar de telefoon in het water is gevallen, tussen de kade en een woonboot.
Er is veel ruimte tussen de kade en het schip, dat maakt het allemaal wat makkelijker werken. Niet veel later staat de trap in het water en ga ik via de trap het water in. Vinnen trek ik beneden aan, daarna gaat de lijn vast en dan zijn we er klaar voor. Een laatste controle op een lekvrij masker en dan kan ik beginnen met het zoeken naar de telefoon.
Er liggen 2 fietsen op elkaar, precies op de locatie waar de telefoon moet liggen. Ik voel, want zicht is er niet, naar de telefoon, misschien ligt hij op de fietsen, helaas! Dus schuif ik de fietsen aan de kant en kan dan gaan zoeken met de metaaldetector. Binnen 10 minuten zijn we klaar en hebben we de telefoon van Mo, inclusief rijbewijs en bankpassen weer boven water.
Een van de cafe gasten staat ook te kijken en vraagt of we zo nog even langs komen voor een kop koffie, daar zeggen we geen nee tegen, maar eerst even opruimen. Mo is blij, heel blij, we krijgen beide een knuffel van hem.
Binnen de kortste keren liggen de spullen in de auto en gaan we het cafe in, koffie! Anna, de dame die ons de koffie aanbiedt heeft zelf ook wat verloren in het water, een nieuwe aanvraag, die we graag in behandeling nemen, deze duik krijgt dus nog een vervolg, op naar de volgende!
