Om 17:30 een berichtje via Whatsapp van Tyler met een Amerikaans nummer: Hi! Are you guys available to recover a cell phone from the canals this evening?
We bellen meteen naar Tyler. Ze heeft ons nummer gehad van de kapitein van een rondvaartboot.
Tyler is diezelfde dag (maandag) nog aangekomen in Amsterdam en vertrekt woensdag weer. Ze wil zoveel mogelijk zien van Amsterdam en boekt meteen een rondvaart.
Een van de gebouwen die je niet mag missen is natuurlijk de Zuiderkerk. De rondvaartboot vaart dan ook de Groenburgwal op. Je hebt vanaf daar een mooi zicht op de Zuiderkerk.
De gracht is voor scheepvaart aan het einde gestremd dus moet de boot draaien. Net als Tyler een foto maakt draait de boot, ze raakt uit evenwicht en laat haar telefoon in het water vallen.
Een lastige om te zoeken: De telefoon valt achter de schroef en wordt weg geblazen, het is midden op de gracht en de boot was in beweging, probeer die maar eens te vinden…
Wij roepen altijd: “als het het ligt, dan vinden we het” dus we kunnen ons borst letterlijk en figuurlijk nat maken.
We regelen de toestemmingen en samen met Sven sta ik om 20:30 in de regen op de gracht. Tyler en haar vriendin komen op, hoe kan het ook anders, op een gehuurde fiets aanrijden.
Ze vertelt wat er is gebeurd en ze wijzen een blauw bootje aan: “daar was het, 100% zeker…”
Een paar meter verder leggen we de boei in het water en Sven bouwt mijn duikset op terwijl ik mijn wetsuit aantrek. Mijn droogpak ligt in het naaiatelier voor een reparatie, dus ik kan mijn borst letterlijk en figuurlijk nat maken. We zijn ongeveer tegelijk klaar.
We controleren nog een keer de lampen, leggen de seinlijn klaar en stellen de metaaldetector in. De XP Deus 2 maakt overuren de laatste weken.
Via een kadetrap ga ik het water in en Sven geeft mijn vinnen aan. Niet veel later staat de hoofdlamp aan en klik ik de seinlijn vast. Met een sis loopt mijn trimvest leeg en zak ik naar de bodem. Het is niet heel diep, een meter of 2.
Meteen begint te metaaldetector te piepen, ik hoor aan het signaal dat het niet aan de oppervlakte ligt maar ik ben toch nieuwsgierig; het is een blikje.
De bodem is een dunne blubberlaag, ik zal ook de wat diepere signalen moeten pakken, want de telefoon kan al iets in de modderlaag liggen.
We zoeken met een vast patroon met vaste signalen via de seinlijn. Zicht hebben we vandaag niet, dat is eigenlijk wel gebruikelijk in Amsterdam.
Ik duik van blikje naar blikje, ze blijven komen. Na 6 minuten heb ik weer een mooi signaal, sterker dan de vorige signalen en voor ik het weet heb ik de telefoon van Tyler vast.
Ik geef Sven het attentie teken: 1 rukje en krijg netjes een rukje terug: ik geef 2 rukjes als antwoord: gevonden!
Als ik boven kom regent het nog harder dan toen ik in de gracht stapte. Sven is nat en de dames ook, maar ze zijn blij: het scherm van de telefoon schiet aan en ze hebben al hun kaarten die is het hoesje zaten ook terug.
Terwijl Sven uitleg geeft over het drogen van de telefoon kom ik via hetzelfde trapje weer op de kade.
“Can i give you a hug?” voordat ik kan antwoorden dat ik nat ben heb ik al een knuffel gekregen… Oh ja, en ik ben best vies, jij nu ook 🙂 (tekst gaat verder onder de foto)
Binnen een uur, van aankomst tot auto inpakken zijn we weer weg, alsof er niets gebeurd is in Amsterdam.
De ruitenwissers en verwarming gaan aan, voldaan rijden we het centrum uit.