Dit avontuur begint midden in de nacht, om 01:00 uur met een WhatsApp van Khalid:

“I need your help, I have dropped my phone from the boat in Volendam
Could you please help me
I will leave Amsterdam today evening at 14 o’clock
Please it’s really urgent “

We hebben contact via WhatsApp want we kunnen niet bellen, waarom krijgen we niet te horen. We spreken af om 10:30 in Volendam bij Rederij Volendam Marken Express, de plek waar de telefoon in het water is gegaan.

Als we er bijna zijn krijgen we een berichtje van Khalid, hij is wat later, omdat zijn Uber niet op tijd bij zijn hotel in Amsterdam is. Geen probleem, wij hebben de tijd. Eenmaal aangekomen in Volendam hebben we mazzel en kunnen we redelijk dichtbij parkeren, dat is in het hoogseizoen wel anders in Volendam.

We maken een praatje met het personeel van de rederij, ze kennen allemaal het verhaal van de telefoon van Khalid. We horen dat het de telefoon van zijn vrouw is en dat ze heel hard stond te huilen toen de telefoon in het water viel.

De boot ligt precies boven de plek waar de telefoon al 2 dagen ligt, maar deze vertrekt om 11:00 uur, dus wij hebben alle tijd om ons klaar te maken, als we bijna klaar zijn komt Khalid ook aan. Hij is samen met zijn vrouw op huwelijksreis in Nederland, ze komen uit Saudi-Arabië.

Alle foto’s van deze mooie reis staan op de telefoon van zijn vrouw. Nu komt de aap uit de mouw waarom we niet konden bellen: zijn vrouw weet niet dat wij hier nu zijn! Hij heeft zijn vrouw verteld dat hij naar vrienden is die in Nederland wonen, dat wordt een verrassing als hij straks terug komt in het hotel.

Khalid is duidelijk zenuwachtig tijdens het wachten op het vertrek van de boot, hij drentelt heen en weer. Om klokslag 11:00 vertrekt de boot uit de haven en worden we succes gewenst door een aantal medewerkers die op de boot staan.

De trap staat al in het water, ik heb mijn pak al aan, dus ik hoef alleen mijn set nog op mijn rug te doen, die Marja al heeft opgebouwd. Een paar minuten later lig ik in het water, onder het toeziend oog van Khalid, personeel van de rederij en een handvol toeristen. Er is wat te doen op de dijk!

Langzaam loopt het lucht uit mijn pak en vest en zak ik naar de bodem van de haven, een meter of 3. Eenmaal op de bodem begin ik mijn zoektocht, er liggen grote stenen en rechts van mij een stalen damwand, dat is de reden dat ik het eerst even op de tast probeer. Een bierflesje, blikje en dan heb ik de telefoon al in mijn handen, onder water voel ik, want ik heb geen zicht: een kant glad, in een hoesje, meerdere camera’s en het formaat van een pro max, dit moet de telefoon zijn!

Eenmaal boven, een minuut nadat ik zakte naar de bodem, laat ik de telefoon zien, Khalid is door het dolle en de toeschouwers zijn verbaasd: dat is wel heel snel! Ik zwem naar de trap waar Marja mij op de kant helpt en niet veel later kunnen we uitleg geven over het drogen van de telefoon.

Super service: we krijgen zelfs koffie van de rederij, dat gaat er wel in, het water is koud en door de gure wind heeft ook Marja het koud.

Als we thuis zijn sturen we Khalid nog een appje:

Was she surprised?
zijn antwoord: Yes she cried 😂😂😂😂

Missie geslaagd, op naar de volgende!