Sommige dagen lijken wel een boek waard. Zo’n dag hadden wij vandaag. Na een vroege duik in het Friese Franeker (📖 dat verhaal lees je hier) stond er ’s avonds nóg een duik op het programma: in het diepe zuiden, Roermond.
Bart had ons gebeld. Hij had zijn telefoon verloren bij het instappen op een boot, en niet zomaar een telefoon: álle pasjes zaten er ook nog achter. De telefoon is vervelend, maar het verlies van al je pasjes op vakantie… dat is stressniveau rood.
Vanwege een overvolle agenda konden we pas laat. Om 22.00 uur stonden we bij de slagboom waar we hadden afgesproken. Gelukkig spotten we Bart direct. Op dit tijdstip is het rustig op de steiger, en het licht van de haven gaf een bijna filmisch sfeertje.
Wat ging er mis?
Bart was relaxed aan het bellen met z’n oortjes in, stapte aan boord, en ineens… verbinding verbroken. Hij keek om zich heen, zag niks geks, tot hij luchtbelletjes uit het water zag komen. En toen viel het kwartje: zijn telefoon was verdwenen in het diepe water.
Een ontspannen dag veranderde in een middagje paniek, maar gelukkig schakelde Bart ons in.
Aan de slag!
We beginnen aan ons bekende ritueel:
-
Afdaallijn maken
-
Duikuitrusting opbouwen
-
Veiligheid checken
-
In- en uitstap analyseren
-
Laatste teamcheck
Het water bleek tussen de 6 en 8 meter diep. Marja trekt haar droogpak strak, springt van de steiger en zwemt rustig naar de afdaallijn. De lucht loopt uit haar wing en langzaam zakt ze naar de bodem, op de tast.
En wat denk je? Binnen een paar seconden heeft ze beet.
📱 De telefoon wordt als een trofee omhoog gebracht. Bart z’n gezicht zegt genoeg: pure opluchting. De telefoon én de pasjes zijn gered. Een Duitse buurvrouw die het hele tafereel gadeslaat, zegt alleen maar: “Wahnsinn, so schnell!”
We geven Bart nog wat droogtips mee (silicagel people!) en wensen hem een fijne rit terug naar België. Zelf keren wij, na een dag vol kilometers en duiken, terug naar de Randstad.
En Bart? Die slaat ons nummer op. Voor het geval dat. Je weet het nooit aan boord. 😉
