Een telefoontje van Karin: “Onze zoon heeft in de nacht van zondag op maandag om half 3 zijn iPhone 12 in het water laten vallen in Delft.
Ik heb magneetvissen.nl gebeld en die verwezen mij naar jullie, kunnen jullie helpen?”
We bekijken de kaarten en spreken voor dinsdagmiddag 16:00 af. Ondertussen bellen we met de gemeente en de politie voor wat toestemmingen en vergunningen, er varen in de gracht ook wat rondvaartboten en veiligheid staat voorop.
We zaten er vandaag weer lekker in, 4 duiken in totaal. Dat betekent veel perslucht mee. Tussendoor vullen we de flessen bij Lucky Divers in Rotterdam die speciaal voor ons even open gaan, wat een service, dank je wel Hugo en Marja.
Marja neem ik meteen mee als kantwacht en terwijl we onderweg een boterham eten bespreken we het duikplan en wie wat doet.
We zijn, zoals gewoonlijk, lekker op tijd, dat is geen overbodige luxe want we moeten een flink stuk lopen met de uitrusting, trap, boeien, seinlijn, etc. We krijgen wat vreemde blikken als we door het oude centrum van Delft lopen met een duikuitrusting.
Als we aan komen bij de Oude Kerk kijken we even om ons heen, hij heeft de telefoon wel laten vallen in het mooiste stukje Delft!
“Jullie zijn onze duikers?” hoor ik achter me? Karin en haar zoon zijn ook mooi op tijd. De exacte plek wordt aangewezen en wij beginnen met het opbouwen van de duikset, Marja zet ondertussen de trap in het water, legt een duikboei in het water en maakt de seinlijn gereed, binnen de kortste keren zijn we klaar om te duiken.
Eerst een rondje op zicht, althans dat was de bedoeling, er is namelijk geen zicht. Ik voel een boel fietsen, een parasol voet en heel veel glaswerk, van flesjes tot glazen, de gracht ligt vol.
Zoeken met de metaaldetector heeft geen zin door het vele ijzerwerk dat op de bodem ligt, dus moeten we in patroon gaan zoeken op de tast.
In de lengte, in de breedte, maar geen telefoon. De rondvaartboten blijven netjes wachten voor de boei totdat ze een teken krijgen van Marja dat ze er langs kunnen.
Ik maak het zoekgebied wat groter na een half uur intensief zoeken, het is niet diep, aan de zijkant een halve meter en in het midden 2 meter. Door de schuinte en door de rondvaartboten kan de telefoon gaan verplaatsen. De rondvaartboten varen allemaal in 1 richting, dus we zoeken met de richting mee.
Tien minuten later heb ik ineens de telefoon in mijn handen. Yesss, de volhouder wint! Gelukkig doet de telefoon het nog en heeft deze visueel geen waterschade!
Nu heeft Karin al een tijdje Silicagel in haar voorraad kast staan, deze kan ze meteen gebruiken voor het drogen van de telefoon.
Karin en haar zoon willen liever niet op beeld, maar het vinden van de telefoon hebben we wel op beeld staan!