Het is vroeg in de ochtend als we gebeld worden door Rolf en Renate, dit Duitse echtpaar is met de boot op vakantie in Nederland. Ze liggen in Dinteloord, bij Jachthaven Waterkant, samen met hun viervoeter Bonny.
Op donderdagochtend gaat het mis, de al wat oudere Bonny wil in de boot springen en springt naast de opgang tussen wal en schip. De hoogbejaarde eigenaar springt er zonder bij na de denken achteraan, maar kan Bonny niet vinden, minuten verstrijken en duren uren, maar Bonny wordt niet gevonden. Naast gelegen booteigenaren komen mee zoeken, er worden dreghaken onder de boot door gehaald maar zonder resultaat.
Rolf belt ons op, of we kunnen helpen. Het is inmiddels een aantal dagen later, ze gaan de volgende dag terug naar Duitsland, want de vakantie is niet gelopen zoals ze willen. De kans dat we Bonny nu nog kunnen vinden wordt met het uur kleiner, maar we willen het altijd proberen. Kort een telefoontje naar Macy, de havenmeester van de jachthaven, de toestemming hebben we, daar hoeven we eigenlijk niet om te vragen, maar ze vertelt dat de boot aan het einde van de steiger ligt en dat er best wat stroming is.
We bellen terug naar Rolf en Renate, we willen, ook voor hun, duidelijkheid, de kans is groot dat we Donny niet kunnen vinden, maar we gaan ons uiterste best doen!
Het is inmiddels avond, het is nog warm als we aankomen in de haven. De slagboom is nog dicht, maar met 1 telefoontje naar Macy is de slagboom zo open. Als we aankomen lopen met onze spullen zien we meteen waar we moeten zijn, daar staat Rolf ons al op te wachten, een bezorgde blik in zijn ogen, ons dankbaar dat we het willen proberen.
Vandaag is Amanda mijn kantwacht. Setje opbouwen en droogpak aantrekken, de naaste buren, die net aankomen vragen wat we komen doen en we vertellen kort het verhaal. Niet veel later sta ik in de zon in mijn droogpak: “Ben je er klaar voor?” vraagt Amanda, die ondertussen nog even mijn duikuitrusting controleert. Ik knik: “Ja, laten we dit doen. Ik hoop echt dat we Bonny kunnen vinden, voor de eigenaar.”
Met een plons lig ik al snel in het koelere water. Ik maak de seinlijn vast en zet mijn hoofdlamp aan. Zicht hebben we niet in deze haven en alles moet op de tast, systematisch alles afzoeken. Ik laat via de inflator lucht uit mijn vest lopen en begin de afdaling naar 4 meter diepte. De wereld boven water vervaagt en maakt plaats voor de stille, donkere diepten van de jachthaven.
Ik begin onder de boot en maak mijn eerste zoekslag, ik tel mijn vinslagen, ondanks dat ik vast zit aan de seinlijn kan ik mij zo beter oriënteren. Met mijn armen zo wijd mogelijk op zoek naar Bonny. Als ik 10 slagen verder ben keer ik 180 graden en zwem ik de lijn weer in.
Ondertussen draait je brein overuren.Je wilt zo graag Bonny vinden zodat Rolf en Renate op de juiste manier afscheid kunnen nemen. Op de weg terug voel ik wat tegen mijn vin aan komen, die hangen breder dan mijn armen en ik draai. Binnen enkele seconden heb ik het levenloze lichaam van Bonny in mijn handen. Ik geef een seintje via de seinlijn, ik heb Bonny gevonden.
Het is en blijft altijd een hartverscheurend moment. Ik voel de mengeling van verdriet en opluchting.
Voorzichtig breng ik Bonny naar de oppervlakte, waar Amanda mij opwacht. Ze ziet Bony in mijn armen en haar ogen vullen zich met tranen. “Je hebt haar gevonden,” fluistert ze.
Samen met de naastgelegen buren brengen we Bonny terug op de steiger, gerold in haar lievelingsdeken, Tranen lopen over de wangen van Rolf en Renate, dankbaar dat Bonny gevonden is en mee terug kan naar Duitsland.
Terwijl Amanda helpt met Bonny op het dek te leggen helpen de buren mij uit het water. Eenmaal zonder duikuitrusting krijgen we nog een knuffel en staat Rolf erop dat hij ons helpt met het dragen van onze duikspullen naar de auto.
We nemen afscheid, anders dan normaal, een beetje ontdaan, maar de familie heeft haar hond terug, dat is waar we het voor doen!
De volgende dag krijgen we een Whatsapp bericht van Rolf:
“Goedemorgen
Bonny is weer thuis in Duitsland. Nogmaals bedankt voor jullie hulp, zoiets vind je niet vaak…
Het was en hele lieve hond en had altijd veel knuffels nodig wij hebben hem altijd veel liefde gegeven.
Alle kinderen vonden hem leuk.
Met vriendelijke groeten
Rolf und Renate
Eulgem”
