Het is feest in Leiden. En wat doen veel Leidenaren dan? Juist: het water op! Zo ook Michelle, die met een boottochtje de avond wilde afsluiten. Maar bij het instappen bij de Zijlpoort in Leiden, een stadspoort uit 1667 en een van de laatst overgebleven poorten van de stad, blijft haar armband haken aan de kade. Een bijzonder sieraad, gekregen bij de geboorte van haar kindje. En dan… plons. Weg.
Om 23:00 belt Michelle ons — in lichte paniek. Ze heeft Recovery Divers via Google gevonden. We overleggen, schakelen snel en als de klok middernacht slaat, staan wij langs de Herengracht bij de Zijlpoortbrug, klaar voor een nachtduik.
De Leidse Herengracht stroomt langs de zuidkant van het historische centrum en is geliefd bij locals voor vaartochten. Gelukkig is Michelle niet zelf het water ingesprongen, dat had het zoekwerk lastiger gemaakt. De armband ligt volgens haar ergens op de bodem, over een stuk van 6 meter. Tijd voor actie.
In de schemering van een lantaarnpaal worden we aangesproken: “Ik volg jullie op Facebook!” Altijd leuk. Leiden is inmiddels vaste prik voor ons — lastiger parkeren, maar altijd gezellig duiken. Michelle zelf is op dat moment iets minder relaxed. De armband, van goud én diamanten, hoort aan haar pols, niet op de bodem van de gracht.
Na het omkleden daal ik af. Eerst proberen we het op zicht, maar het is meteen hopeloos: te veel stof en amper licht. Dus wisselen we snel naar plan B: de metaaldetector. Ik zak opnieuw af, zwaai de schotel langzaam over de bodem… ping! Eerste signaal. En meteen raak!
Michelle zit op dat moment nog 20 meter verderop. We roepen haar erbij. Ze snapt het eerst niet. Maar als ze dichterbij komt en ik in het schijnsel van mijn lamp haar armband omhoog houd, ziet ze het meteen. Tranen. Opluchting. Blijdschap.
Binnen drie minuten hangt haar geboortearmband weer op de juiste plek: om haar pols. Twee uur na haar telefoontje zijn we alweer thuis. Moe, voldaan — en stiekem een beetje trots. Want dit soort duiken? Die zijn goud waard.
