Het zit vandaag aan het begin van de dag een beetje tegen. We rijden naar Zwart Sluis om te zoeken naar een trouwring. Dat is bijna 200 kilometer, enkele reis.
Als we aankomen zit de kade helemaal vol met vissers die pas einde dag vertrekken, daar kunnen we nu niet duiken, we komen later terug! Op de terugweg krijgen we een email van Vera:
” Dag, bij de muntkade in Utrecht ben ik een hele dierbare armband kwijtgeraakt, ik zou deze graag terug willen hebben. het zou top zijn als jullie deze willen zoeken. Groeten, Vera”
We maken een afspraak voor 19:30 uur, maar we zien geen Vera.
Na even bellen blijkt het niet de Muntkade te zijn maar de Keulsekade. De Keulsekade is een straat in de Nederlandse stad Utrecht, die loopt vanaf iets voorbij de Adikade naar de Havenweg. Parallel aan de Keulsekade ligt het Merwedekanaal met op de andere oever de Kanaalweg die via de Spinozabrug of de Muntsluisbrug is te bereiken. De Keulsekade is ongeveer 1.7 kilometer lang en gaat in het noorden over in de Havenweg ter hoogte van de Werkspoorhavenbrug. Naast bebouwing zoals woonhuizen bevinden zich aan de Keulsekade ook enkele woonboten.
Hoewel de naam van de straat verwijst naar de Keulse Vaart, de vaarweg tussen Amsterdam en de Lek die later deels deel ging uitmaken van het Merwedekanaal, lag deze echter oostelijker: de Vaartsche Rijn maakte er deel van uit.
Aan de Keulsekade is tegenwoordig het bedrijf Douwe Egberts gevestigd, dat in 1929 verhuisde van de Catharijnekade hiernaartoe. Ook bevind zich aan de Keulsekade de Muntsluisbrug, daar is de verwarring ontstaan.
Even later hebben we elkaar gevonden. Vera vertelt dat ze aan het stoeien waren aan de waterkant en het water in werd geduwd, daarbij klapte de slavenarmband open en schoot van haar pols.
Alle vrouwen krijgen in de familie dezelfde armband als ze 18 worden, een mooie herinnering die weer boven moet komen.
De locatie wordt aangewezen en Marja maakt zich klaar voor de duik, setje opbouwen en droogpak aan. Het is druk langs de kade, vrienden komen kijken en er zijn tientallen mensen aan het zwemmen in het Utrechtse water.
Niet veel later ligt Marja er ook in, niet om te zwemmen, maar om de gouden armband van Vera te zoeken. Er is geen zicht, dus we doen al het zoeken met onze andere zintuigen, op de tast en op gehoor, met de pinpointer (een kleine metaaldetector) in de hand.
Binnen 2 minuten heeft Marja de armband in haar hand, onwerkelijk voor iedereen die langs de kant staat, ook voor Vera.
Natuurlijk maken we ook nu weer een foto voor het archief en daarna rijden we, met een ondergaande zon Utrecht weer uit!
