Een oproep vanaf de Elandsgracht, aan de rand van de bruisende Marnixstraat in hartje Amsterdam, bij het populaire restaurant Waterkant. Terwijl het terras gonst van de gesprekken en het water vol bootjes ligt, verliest Wim, de bestuurder van een sloep vol vrolijke vrienden, zijn telefoon. Precies tussen de kade en de boot — de smalste, maar blijkbaar ook de meest verraderlijke plek van de hele gracht.

Gelukkig hebben wij nog een gaatje in de agenda, en een afspraak is snel gemaakt.
Bij aankomst wordt het al snel gezellig. We moeten even zoeken naar de juiste persoon — want de “pinlocatie” blijkt niet helemaal te kloppen. Zodra we bellen met de contactpersoon, duikt Wim op. Letterlijk niet, figuurlijk wel. Op de plek van het ongeluk maken we kennis met hem en de rest van de groep.

En die groep? Die blijft maar groeien. Er lopen steeds meer mensen toe. “Zaten jullie allemaal in die sloep?” vragen we lachend.
Waarop het antwoord komt: “Yep, en we zijn niet gezonken!”

De toon is gezet.

De Elandsgracht is een van de oude grachten van Amsterdam, ooit gegraven in de 17e eeuw als deel van de westelijke grachtengordel. Vroeger liepen hier schepen vol handelswaar, tegenwoordig vooral bootjes vol gezelligheid — en af en toe een verdwaalde telefoon.

Terug bij de auto pakken we de spullen. Op locatie begint het opbouwen: duikuitrusting, veiligheidslijnen, communicatie. De sfeer blijft uitgelaten — veel gelach, veel vragen, en evenzoveel antwoorden.

Maar zodra we te water gaan, wordt het stil. Focus. De Elandsgracht is geen zwembad — het zicht is beperkt en er ligt genoeg op de bodem wat er níet hoort. Na een kwartier zoeken is het raak: de telefoon is gevonden!

Op de kant breekt gejuich uit alsof Ajax zojuist de Champions League heeft gewonnen. Wim en zijn vrienden kunnen hun geluk niet op.
Altijd leuk, zo’n enthousiast publiek.

En wij? Wij ruimen rustig op, met een glimlach. Want eerlijk is eerlijk — duiken bij Waterkant smaakt altijd naar meer.