Dit keer geen WhatsApp bericht, maar een mail, een mail van Niels:
“Goedenavond,
Een vriend van mij verloor zijn titanium bril terwijl hij op zijn boot stapte die in Baarn in de haven ligt.
Ik bood aan hem op te duiken maar die belofte kan ik helaas niet waar maken. Vorig weekend heb ik dat wel geprobeerd maar het is 16 jaar geleden dat ik voor het laatst dook, mijn apparatuur is niet meer helemaal fit en ontdekt dat ik dat zelf ook niet meer ben.
Zouden jullie kunnen helpen?
Groet Niels”
We antwoorden naar Niels, veiligheid voorop en dat ziet hij gelukkig ook zelf in. Niet veel later hebben we een mail van Jaap, de eigenaar van de bril en de vriend van Niels.
We spreken voor dinsdagmorgen af, 10 uur. Samen met Marja rijd ik naar Baarn, we vertrekken uit Rotterdam met regen, maar in Baarn schijnt de zon. Jaap staat ons al op te wachten en opent het hek van Watersportvereniging Eemland als wij komen aanrijden.
Hij kan precies aanwijzen waar de bril in het water is gevallen, ook al is het meer dan 3 weken geleden! Hij had de bril net opgehaald bij de opticien en had er, ondanks dat hij dat altijd heeft, nog geen koord aan vast zitten. Zal je net zien. Toen hij thuis vertelde dat hij zijn nieuwe bril “kwijt” was, waren ze ook niet zo blij. Ja “kwijt” want vandaag gaan wij zijn bril opduiken.
Marja heeft al snel haar droogpak aan en heeft er zin in. Brillen zijn niet een favoriet object voor al onze duikers, maar Marja draait haar hand er niet voor om.
Met een mooie sprong ligt ze al snel in het water. Lamp aan en de seinlijn gaat vast aan de paniekhaak. Deze haak kan, wanneer nodig, snel los gekoppeld worden, een stuk standaard uitrusting voor al onze duikers.
We hebben vooral al een duikplan gemaakt en een zoekpatroon besproken. Na een rondje op “zicht” komt Marja boven. “Tussen de 2 en 3 meter diep en ik heb geen zicht, geef mij de metaaldetector maar aan” roept Marja vanuit het water naar de kant. Niet veel later zakt ze met metaaldetector en al naar de bodem. De bodem ligt bezaait met kleine stukjes metalen zoals blik en het is met de metaaldetector eigenlijk niet te doen.
Na 20 minuten gaat Marja verder zoeken op de “ouderwetse” methode: op je knieën, stukje voor stukje afvoelen met je handen. Inmiddels ligt ze er al meer dan een half uur in en het water heeft geen zomerse temperaturen meer: een graad of 12!
En dan komen er 2 rukjes: gevonden! Althans dat weten we niet! Jaap staat er bij: pakt zijn nieuwe bril (althans, hij had m nog maar een dag toen hij in het water viel) vast en kijkt vol verbazing. “Ja dat is een bril, maar niet de mijne….”
Ligt er dan nog een bril? Als Jaap de bril op zet staat het montuur hem wel…. Hij ziet er niets door want de glazen zijn vies. In de auto heeft hij de factuur liggen en niet veel later is hij terug terwijl Marja geduldig in het water wacht: het is de goede bril!
Dat hoeven we Marja geen 2x te zeggen, want ondanks het zonnetje begint ze het koud te krijgen! Bril eruit, Marja eruit en Jaap blij! Natuurlijk maken we een foto voor het digitale plakboek. Tijdens het maken van de foto komt de volgende aanvraag binnen, zo te zien gaan we morgen naar Limburg, de winter komt eraan, maar wij duiken nog steeds bijna iedere dag, op zoek naar dierbare en iets minder dierbare verloren objecten.
Wil je de reactie van Jaap zien? Bekijk dan zeker even het filmpje!
