📱 iPhone 16 Pro overboord bij Café de Jaren

Amsterdam – op de historische Kloveniersburgwal, waar ooit schutters waakten over de stad, duiken wij vandaag naar iets anders: een gloednieuwe iPhone.

We krijgen een WhatsApp’je van Berend:

“Hi! Zijn jullie vandaag actief in Amsterdam? Ik ben gister een telefoon kwijtgeraakt en heb die zo spoedig mogelijk nodig!”

Kort, krachtig… en mysterieus. Gelukkig houden we wel van een puzzel. Na wat appen blijkt het om de iPhone 16 Pro van zijn vriendin te gaan – net een week oud en linea recta van het terras van Café de Jaren het water van de Kloveniersburgwal in gegleden. Ai.

Voor wie Café de Jaren niet kent: een geliefde plek voor zowel toeristen als Amsterdammers om onder het genot van een cappuccino of IPA naar de langsvarende bootjes te staren. En dus: druk. Heel druk. Veilig duiken is hier niet zomaar gedaan.

We schakelen met de gemeente en nautisch beheer, Berend regelt toestemming bij het café. Om 22:00 mogen we los. Eerder niet, want dan zit het terras nog ramvol – en dat snappen we helemaal.

Maar ook om 22:00 is het terras ook nog vol.
Wij komen met koffers, duikflessen en een trap aanzetten. Er klinkt lichte paniek bij het personeel: “Wie had hier ook alweer toestemming voor gegeven?” Gelukkig denken ze mee. Binnen no-time schuift het terras opzij en ontstaat er een geïmproviseerde duikzone midden in de stad.

Alle ogen zijn op ons gericht.
Amsterdamse gezelligheid ontmoet een live duikshow. We doen onze checks, communicatie is aangesloten, duikset in orde. Dan geef ik een knik en met een sierlijke plons lig ik in het water.

Het zicht? Slecht.
De bodem? Eén grote rommelige verzameling lepels, vorken, flessendoppen en zelfs een fietslamp. Eerst proberen we het op de tast, maar al snel pak ik de metaaldetector erbij.

Na twintig minuten vol rinkelende bestek-signalen stel ik mijn strategie bij: ik zwem vijf meter achteruit vanaf het inschatpunt, daal opnieuw af… en ping! daar is een mooi, duidelijk signaal. En jawel: een iPhone 16 Pro in mijn hand.

Het scherm gaat zelfs aan als ik hem vastpak. Nog onder water zie ik het: dit is de juiste telefoon.

Als ik bovenkom klinkt er applaus vanaf het terras – Berend staat al met z’n hand in de lucht te zwaaien, opgelucht en dolblij. De telefoon leeft nog, en hij schakelt hem snel uit om verdere schade te voorkomen. We ruimen samen op, rangschikken de tafels terug, en nemen afscheid.

Op naar de volgende duikmissie, dit keer in Breukelen… maar dat verhaal komt later. 😉

Historisch haakje:

De Kloveniersburgwal kreeg zijn naam van de Kloveniers, een soort burgerwacht met haakbussen (vroegere geweren), die hier in de 17e eeuw hun hoofdkwartier hadden. Tegenwoordig beschermen wij er iets anders: verloren eigendommen van onoplettende terraszitters.