Zaterdag namiddag rinkelt de telefoon: Mustafa aan de lijn. Hij is met zijn vrouw een paar dagen op vakantie in Amsterdam en ze hebben een kleine… plons gehad. Op de hoek van de Egelantiersgracht en de Prinsengracht, strak langs de kade net voor de Pansemertbrug, is haar gloednieuwe iPhone 16 zo van de straat het water in gestuiterd. En jawel — precies op het moment dat ze een foto maakte van het iconische Café ’t Smalle, een café dat al sinds de 18e eeuw aan het water hangt en waar al heel wat telefoons selfie-risico hebben gelopen.

Wij dus in de startblokken. We spreken af om 21:30 uur, wanneer de grachten hun rustige avondmodus aannemen. Parkeren blijft in Amsterdam altijd een sport, maar een paar honderd meter verder is er een plekje vrij. Uitladen, spullen sjouwen, opbouwen — routine voor ons, maar voor omstanders is het vaak gratis avondentertainment.

Niet veel later komt Mustafa aanlopen en vertelt enthousiast over hun trip in Amsterdam en het leven in het Turkse İzmir. Ondertussen wijst hij nauwkeurig waar de telefoon het water in ging. Omdat de kade daar geen makkelijke instap heeft, maken we een afdaallijn zodat Jochem een stukje kan zwemmen vanaf de ingebouwde kadetrap en precies weet waar hij moet zijn.

Set op de rug, kabels aangesloten, laatste checks. Jochem krijgt akkoord: het water in. Aan de overkant verzamelt zich steeds meer publiek — spontane toeschouwers die onze duikacties vaak zien als een soort “live aflevering” van hun favoriete reddingsserie.

Jochem zwemt op zijn rug naar de plek, zet zijn lamp aan en zakt af. De gracht is hier maar zo’n 1,5 meter diep en er is nét genoeg zicht. In de lichtbundel ziet hij een vorm strak tegen de kaderand liggen: een telefoon. Bij het oppakken floept het scherm direct aan — dat is altijd een magisch moment.

Nog geen 30 seconden na het afdalen komt Jochem boven water, iPhone in de hand, gevolgd door applaus vanaf de kant. Een minuut later staat hij weer op de kade, waar Mustafa hem met pure Turkse dankbaarheid ontvangt. “Dit betekent écht veel voor ons”, zegt hij — en precies daar doen we het voor.

Wij ruimen alles op, sjouwen de spullen terug naar de auto’s en nemen afscheid van elkaar. Het is weer een laat avondje geworden aan de Amsterdamse grachten. Maar hé — voor ons is dat niets nieuws.