We krijgen een WhatsApp van Anne:
“Hi Recovery Divers, ik heb jullie hulp nodig: mijn telefoon is afgelopen nacht in de Amstel gevallen bij Hannekes Boom. Ik kan precies aanwijzen waar, maar de bediening zei dat het te diep is om zelf op te duiken.”
Slim van die bediening, want onder een drijvende steiger van drie meter breed duiken is vragen om problemen. Niet alleen is het diep, het is ook gevaarlijk: als je per ongeluk onder de vlonder omhoog komt, is de uitgang ver te zoeken. Geen aanrader dus.
Anne twijfelt: zou haar telefoon het nog doen als we hem vinden?
Ze denkt van niet.
Wij denken van wel.
Dus wijzen we haar op onze website en YouTube-kanaal waar telefoons als ware amfibiehelden weer tot leven komen. Dat geeft vertrouwen – en een afspraak is snel gemaakt: om 22:00 uur bij Hannekes Boom, aan de Dijksgracht in Amsterdam.
Even over die Dijksgracht
De Dijksgracht is een waterweg op het Oosterdokseiland, pal achter het Centraal Station. In de 19e eeuw was het een bedrijvig gebied vol pakhuizen, scheepswerven en havenkranen. Tegenwoordig is het hip, bruisend en een populaire plek om te borrelen – en, blijkbaar, ook om je telefoon in het water te laten vallen.
We parkeren aan de overkant bij het hoofdkantoor van Booking.com, sjouwen onze duikspullen over de brug, over het terras, en installeren ons tussen vrolijke gasten die van Hannekes avondmenu en speciaalbiertjes genieten.
Ondanks het tijdstip is het druk – de sfeer is los, het terras leeft.
We maken een afdaallijn met een lamp, precies tussen de kademuur en de drijvende steiger. Daarna begint het vaste ritueel: communicatiekabels uitrollen, droogpak aan, ademautomaat checken. Na de laatste controle van de duikploegleider mag ik het water in.
Onder water is het aardedonker. Ik zie in de verte het zwakke licht van onze markeringslamp, op zo’n drie meter diepte. Het zicht is beperkt, maar nét genoeg. Als ik bij de lamp aankom, blijf ik even hangen… en zie ineens iets schitteren op de bodem.
Raad eens?
De telefoon van Anne!
Ik meld via de lijn dat ik hem heb, zwem langzaam achteruit naar de uitgang. Als ik merk dat de communicatielijn recht omhoog gaat, weet ik dat ik veilig kan opstijgen.
En dan kom ik boven, mét het verlossende nieuws:
“Ja, Anne… een werkende telefoon!”
De opluchting en blijdschap op haar gezicht? Die zeggen meer dan duizend woorden. Gelukkig hebben we het moment gefilmd – bekijk het hieronder!
