Het is laat, we zijn net terug uit Stavoren (dat verhaal lees je hier) en alle spullen liggen eindelijk uit de auto. Voor een beroepsduiker betekent “einde dag” namelijk nog steeds: uitspoelen, service en onderhoud, onderpakken drogen, maskers poetsen – kortom, nog meer werk, zeker geen klacht, maar leuk is anders laat op de avond.
En dan gaat nét na middernacht de telefoon. Thomas aan de lijn. Zijn vriendin Annika had in een jolige bui – mogelijk geholpen door een drankje te veel – een dansje gedaan op en met een voetgangersbrug in Zevenbergen. De brug hield stand, maar haar telefoon niet: plons.
Een nachtelijk avontuur begint
Paniek dus. Ze zijn naar huis gegaan, naar Klundert, maar Thomas besloot de stoute schoenen aan te trekken. Google wist dat wij 24/7 bereikbaar zijn, en dus belde hij. Grote verbazing toen Jochem daadwerkelijk opnam. Na kort overleg over de locatie, het type telefoon en de opties bleef er maar één mogelijkheid over: we gaan nu duiken. Of beter gezegd: over 45 minuten, want het is toch een stukje rijden.
De timing was trouwens handig: later op de dag zou er een badeendenwedstrijd in hetzelfde water plaatsvinden. Dan zou duiken lastiger zijn geweest.
Duiken in het hart van Zevenbergen
Nog geen uur later staan we oog in oog met Thomas, Annika en hun vrienden. De verbazing is groot dat we écht om 1:00 uur ’s nachts komen helpen. Gelukkig is er een prima kadetrap en is het water ongeveer drie meter diep. Op straat is het, ondanks de feesttenten, redelijk rustig. Terwijl we gezellig kletsen bouwen we de spullen op – die net nog schoon en droog waren.
Jochem gaat het water in, daalt af en… binnen enkele minuten heeft hij de telefoon al in zijn handen. Zwemmen naar de overkant, vinnen uit, trap op, en daar staat Annika. Annika gaat spontaan weer dansen – dit keer gelukkig zonder borrels in het spel.
Een les voor later
De groep is onder de indruk en we maken een afspraak: binnenkort een introductieles duiken in het zwembad. Dan laten we zien dat duiken niet alleen handig is om spullen terug te vinden, maar vooral ook ontzettend leuk is. Na een korte drooginstructie, een paar foto’s en het opruimen van de spullen verruilen wij ons masker eindelijk voor een kussen. Dat hadden we wel verdiend.
