We worden gebeld door José, een bezorgde buurvrouw van Fanneke.
Fanneke was de hele ochtend aan het zoeken naar de nieuwe Samsung telefoon van zoonlief.
Hij stond op een vriend te wachten op een bruggetje aan de Maria Voskade in Leiden, wilde weg fietsen en daar ging zijn zuurverdiende telefoon zo het water in.
Er wordt gezocht met een schepnet, vanaf de kant en vanaf een bootje, helaas zonder resultaat.
José schiet te hulp met een sterke magneet, niet wetend dat ook een samsung s23 er niet aan blijft plakken.
Ze halen er wel een frame van een Thomos brommer uit, een step en een stoeltje.
Als we José spreken en vertellen wat we doen en kunnen is zij meteen enthousiast, maar het is niet haar telefoon.
Niet veel later hebben we contact met Fanneke. Ze moet een afweging maken, kans op het niet vinden, kans dat de telefoon het niet doet, etc.
Niet veel later belt ze terug: “Ja, ik wil graag dat jullie komen!”
We spreken af voor de volgende avond. We hebben ervoor ook nog een duikje en zijn, zoals afgesproken, om 20:00 uur in Leiden om de telefoon van de zoon van Fanneke op te duiken.
We hebben besloten dat Marja de telefoon gaat opduiken. Dus ik bouw haar duikset op en zet de trap in het water, naast de restanten van het magneetvissen van José.
Inmiddels zijn José en Fanneke ook gearriveerd. Fanneke kan de plek goed aanwijzen en niet veel later daalt Marja af via de trap.
Ze trekt haar vinnen aan, zet de hoofdlamp aan en klikt de seinlijn vast. De metaaldetector stellen we in en niet veel later hangt Marja, drijvend op het lucht van haar trimvest in het midden van de vaart.
Nieuwsgierige buurtbewoners komen kijken en een praatje maken.
We hebben vantevoren het zoekpatroon al besproken en als Marja op het beginigt van de eerste zoekdag daalt ze af in het donkere water, we zien langzaam haar sterke hoofdlamp verdwijnen in het zwarte water, het touw en de luchtbellen zijn de enige aanwijzingen dat Marja daar op haar buik in het water ligt.
Langzaam haal ik het touw binnen, ze komt steeds dichter naar de kant, als ze ver voorbij de plek is geef ik haar een signaal om boven te komen.
Nog geen telefoon, dus Marja zwemt op haar rug terug, om de volgende zoekslag te maken. Ongeveer 70 cm naast het vorige baantje.
Ook nu verdwijnt ze weer in het donker. Met mijn hoofdlamp schijn ik naar de plek waar de bubbels omhoog komen. Op het moment dat ik de seinlijn weer wil inhalen een tik op de seinlijn: “attentie”.
Ik geef een tik terug en krijg als antwoord 2 tikken: gevonden.
Iedereen is verbaasd dat we de telefoon zo snel te pakken hebben. Hij staat niet meer aan, maar wij weten uit ervaring dat de telefoon het gewoon weer gaat doen.
Zodra Marja eruit is maken we nog even een foto voor het digitale archief en geven we duikelijke instructies voor het drogen van de telefoon.
Tijdens het opruimen kletsen we nog wat na. José heeft het allemaal gefotografeerd en gefilmd, vanaf het moment dat we in het water stappen tot het vinden van de telefoon zijn we 6,5 minuut bezig geweest.
Je ziet hieronder nog wat beelden die gemaakt zijn. En de telefoon? Die is goed gedroogd en werkt nog, precies zoals we verwachten!
