Hellevoetsluis, ooit strategisch marinefort en scharnierpunt voor de VOC, heeft nog altijd een rijke maritieme geschiedenis. De vestingstad groeide in de 17e en 18e eeuw uit tot belangrijke marinehaven, compleet met forten, droogdokken en kades die nu vooral toeristen en zeilliefhebbers trekken. Maar soms belandt er iets in het water dat absoluut niet thuis hoort…
Meneer en mevrouw Korsten bellen ons: hun zoon stapte op zijn eigen zeilboot, die tegen de steiger lag, en liet zijn iPhone 24 uur daarvoor tussen de punt van het schip en de kade in de Hellevoetse haven vallen. Vijf meter diep water, ongetwijfeld koud en donker – de ideale uitdaging voor Recovery Divers. Ze waren niet de eerste in Hellevoetsluis: eerder dook ons team al naar een historisch bootonderdeel (lees dat verhaal hier) en naar telefoons bij Jachthaven Helius (een van die verhalen vind je hier).
Natuurlijk hadden de Korstens twijfels: “Doet hij het nog? Is 5 meter niet te diep? Kunnen jullie ‘m wel vinden na 24 uur?” Maar de moed was groter dan de onzekerheid. Binnen een uur stond “Team Jochem” paraat aan de kant. De familie Korsten zette een karretje voor onze uitrusting klaar en wees ons de plek: precies voor de punt van de zeilboot, 300 meter verderop.
“Ja, ik hoorde een plons en een flinke vloek,” zei de buurman vanaf de andere steiger met een grijns. Dat belooft wat.
We beginnen het vaste ritueel: duikset opbouwen, communicatie klaar maken, een afdaallijn bevestigen en droogpak aan. Jochem gaf het commando – “3, 2, 1… schooooong!” – en met een sierlijke sprong verdween hij in het donkere water. Terwijl de familie gespannen toekeek, liet hij rustig lucht uit zijn vest lopen en zonk hij af.
Nog geen 30 seconden later klonk het verlossende sein: Jochem kwam boven met de iPhone in zijn hand. Werkend, met een frisse laag slib er nog omheen. Opgelucht pakte de familie zijn telefoon aan. Natuurlijk deelden we meteen onze droogtips – een nacht in Silicagel zakjes doet wonderen – en ruimden we onze spullen op.
Een trots handgebaar, een brede glimlach bij de Korstens en een “bedankt, bedankt!” klonk door de stillere haven. Met een knipoog zeiden we dat we de koffie deze keer oversloegen (we moesten door naar de volgende missie!), maar stiekem hadden we er wel zin in.
Case closed in Hellevoetsluis!
