We krijgen een email van Madison:
“Hi my name is Madison and I have unfortunately lost my phone in the canal while on a boat tour in Groningen. I am very hopefully that you can help in Groningen as well as Amsterdam.
Unfortunately my insurance type will only give me a new phone if I can bring them the damaged phone so I desperately need it. My residence permit card is also in the phonecase at the bottom of the canal so it is very important that I can get that back.
I dropped it on Saturday evening and I know the exact location of the phone (it should be heavy enough to not have moved far as well). Luckily the canal was also cleaned up for a swimming race that happened over the weekend so it should be clear of most other debris.
If you are unable to operate in Groningen I would be very grateful for any recommendations you might have as well.
Thank you in advance,
Madison”
We reageren direct per email en mailen over de locatie. We moeten een toestemming regelen bij de gemeente en Madison kan niet op dinsdag. Dus rijden we woensdagochtend naar Groningen. Om 6:30 zitten we in de auto, inclusief files is het dik 3 uur rijden.
Natuurlijk stoppen we onderweg voor een kop koffie, want die hebben we nu al verdiend vinden we zelf.
Om 9:45 uur, een kwartier te vroeg, komen we aan in het centrum van Groningen. We maken een praatje met de brugwachters, waarvan er een ook zelf duikt. Ze vertelt dat ze niet verwacht dat we de telefoon vinden door het slechte zicht en dan nog: “hij doet het toch niet meer.”
De iPhone 13 van Madison heeft geen scheuren, dus de kans dat hij het nog doet is heel erg groot, we vertellen hoe vaak we telefoons vinden die nog aan staan en we krijgen “grote ogen.”
We bespreken met de brugwachter ons duikplan en krijgen een definitief akkoord om te duiken. Ondertussen zijn ook Madison en haar vriend gearriveerd op de Museumbrug in Groningen.
De brug dankt haar naam aan het Groninger Museum dat tot 1994 aan de singel was gevestigd. De basculebrug werd in opdracht van de gemeente Groningen ontworpen door Werkspoor Utrecht en kwam in 1938 gereed. Hij verving een oudere brug uit 1882. De brug met bijbehorend brugwachtershuisje werd ontworpen in de stijl van de Delftse School. De Groningse stadsarchitect Siebe Jan Bouma was verantwoordelijk voor het totale ontwerp. Zelf tekende hij het brugwachtershuisje en de leuningen van de brug.
De overspanning staat met het brugwachtershuisje op de gemeentelijke monumentenlijst.
Sinds het gereedkomen van de parkeergarage, met winkelvoorzieningen, op de gedempte Westerhaven, rond 2000, vormt de brug een van de verbindingen naar de Groninger binnenstad voor diegenen die de stad met de auto bezoeken.
Wij staan met de auto bijna naast de brug en hebben al een gedeelte uitgeladen. Madison vertelt dat ze van een boot af wilde stappen en haar telefoon zo uit haar zak viel. Ze kan de plek precies aanwijzen.
Ik trek mijn droogpak aan en Marja bouwt mijn set op. We zetten de trap in het water om weer uit het water te komen en niet veel later spring ik in het water.
Gezien de kleur en de hoeveelheid stof in het water besluit ik meteen de metaaldetector mee naar beneden te nemen. Met een sis loopt de lucht uit mijn deflator en zak ik naar de Groningse bodem.
Op 3 meter lig ik op mijn buik en begin ik de zoektocht naar de telefoon van Madison, meteen een mooi signaal: Redbull blikje, bierblikje, Vape, ik kom vanalles tegen. Niet veel later heb ik een skateboard in mijn handen. Maar ik heb een dubbel signaal op de metaaldetector en voel rond het skateboard. Voor nu niets te vinden, ik breng eerst het skateboard naar boven en ga dan terug naar beneden.
Dan heb ik een, wat ik eerst denk, portemonnee in mijn handen. Het is zacht en dik. Als ik bijna boven ben heb ik weer een beetje zicht en zie ik dat het geen portemonnee is, het is een telefoonhoesje. Op 30 cm diepte begint hij ineens te trillen, de telefoon die erin zit staat nog aan.
Dit moet wel de telefoon zijn van Madison, na 5 dagen staat ook deze telefoon nog aan!
Madison is door het dolle heen als ik boven ben. Na het maken van de foto’s en een bedankje van en aan de brugwachters ruimen we onze spullen op. Het skateboard gaat mee met Madison, die gaat er een waar kunstwerk van maken.
Wij moesten 6 uur rijden (heen en terug) voor een duik van 6 minuten, maar de glimlach van Madison maakte alles goed!
In de avond krijgen we nog een bedank mail en de volgende tekst:
“I will be sure to reach out again when I get the skateboard painted (which may be a bit in the future but it is now on my to-do list)!” We zijn nieuwsgierig!
Hieronder zie je nog een videoverslag van de duik!
