Het is laat, we hebben vandaag een boel duiken gemaakt en we zijn om 00:30 thuis als we een bericht krijgen van Danny, hij is al even bezig voor een Japans gezin. We vragen midden in de nacht een vergunning aan voor de locatie, dan is dat vast geregeld.
We werken vaak samen. Als Danny het niet te pakken kan krijgen vraagt hij onze hulp, als wij moeten duiken op risico volle plekken, helpt Danny ons weer. Zo sta je samen sterk en kan je meer mensen helpen.
Dit keer heeft Danny onze hulp nodig. De telefoon van een Japanse familie ligt in het water. Danny is al een tijd bezig geweest, maar door het weinige metaal in de telefoon valt hij elke keer van de magneet. Uiteraard gaan we Danny en de familie helpen. We hebben eerst een andere duik in Amsterdam en rijden dan met het hele team door naar het centrum.
Op de brug waar de telefoon vanaf is gevallen zijn werkzaamheden bezig. Er staan verkeersregelaars. Danny zou Danny niet zijn als hij het niet gaat regelen. Hij stapt op de verkeersregelaars af en binnen de kortste keren staan onze voertuigen achter de afzetting op de brug. Dichterbij kunnen we niet komen!
We gaan opbouwen en omkleden. Ondertussen regelt Danny dat we de vlonder van een rondvaartboot maatschappij mogen gebruiken. Vanaf daar is het een stukje zwemmen.
Ondertussen heeft de al gearriveerde en geëmotioneerde Japanse familie aan aandacht geen gebrek. De buurtbewoners informeren wat er gaat gebeuren. In het weinige Engels dat ze begrijpen maken ze alles duidelijk.
We zijn er klaar voor, Het team staat klaar en Marja ook. Eenmaal in het water zakt Marja af aan de afdaallijn. De telefoon moet daar liggen, want Danny heeft al een paar keer een “klik” op de magneet gehad. Maar hoe ze ook zoekt, geen telefoon.
Niet vee later maakt Marja het zoekgebied groter. De bodem gaat namelijk schuin naar beneden. Een goed plan want dan vind ze al heel snel de telefoon. 2 meter vanaf de plek waar hij in het water is gevallen.
De Japanse familie juicht. Ze lopen naar de vlonder waar Marja eruit komt.
Een bijzonder tafereel volgt. Veel buigingen, veel knuffels, tranen en weer knuffels. Marja krijgt bijna niet de kans haar setje af te hangen. Maar zoveel dankbaarheid, dan vergeet je dat je zoveel kilo’s op je rug hebt. Omstanders bekijken het tafereel met pret in de ogen. En ook zij willen op de foto met deze familie.
We geven advies hoe ze de telefoon moeten drogen en nemen afscheid. Je raad het vast al…. Met nog meer knuffels.
Met dank aan de verkeersregelaars van Amsterdam
