Franeker – de oude universiteitsstad waar ooit de slimste koppen van Nederland studeerden, zoals Eise Eisinga, die in zijn woonkamer het beroemde planetarium bouwde. Tegenwoordig draait daar nog steeds alles om precisie – maar deze keer niet met planeten, wél met een duikpak.

We krijgen een telefoontje van de Duitse Herman. Hij ligt met zijn boot in Franeker, samen met zijn vrouw, dochter en kleinkinderen. Ze maken een prachtige tocht door Friesland – tot het moment waarop de boot aanmeert op een, laten we zeggen, ‘minder gelukkige plek’. Precies daar is het raak: de telefoon van opa glijdt het water in. En dat is geen unicum, want juist op die plek doken we eerder dit jaar al eens een telefoon op – dat verhaal lees je hier.

De kleinzoons van Herman springen direct heldhaftig het water in, maar zonder resultaat. Het water is koud, diep en troebel – niet echt een plek voor een spontane reddingsactie. Een dag later, in alle vroegte, staan wij paraat. We weten nog van de vorige keer dat we hier makkelijk te water kunnen.

Terwijl we ons klaarmaken, komt de havenmeester even langs. Hij groet vrolijk, vertelt dat onze visitekaartjes alweer op zijn, en neemt meteen een nieuwe stapel mee – blijkbaar gaan ze hier als warme broodjes over de kade.

Een kwartier later ligt Jochem in het water. Nog geen minuut daarna komt hij alweer boven, grijnzend, met de telefoon in zijn hand. En geloof het of niet: ook de telefoon staat nog aan!

Herman is dolblij. “Al mijn foto’s van de kleinkinderen staan erop!” vertelt hij opgelucht. Hij vaart al meer dan twintig jaar, maar dit was hem nog nooit overkomen.

Na het opruimen volgt een gezellige afsluiting met koffie aan boord. We maken nog een foto voor het digitale plakboek – missie geslaagd. De rit van drie uur was het meer dan waard, al was het terugrijden iets minder spannend dan de duik zelf.