Trouwring overboord in Utrecht – maar wij doken erin!
Soms begint een zoektocht naar iets kostbaars niet met een dramatische plons of paniek, maar gewoon… met een WhatsAppje.
“Goedenavond, bij het uitkloppen van het tafelkleed heb ik mijn trouwring in het water gegooid. Kunnen jullie hier een poging voor wagen om deze op te duiken? Locatie: De Meern.”
Zo schreef Monique ons. En als je dan als Recovery Divers zit te plannen met meerdere klussen op Ă©Ă©n dag, wordt het tijd voor een potje ouderwets papier-steen-schaar. Team Marja trok de winnende (of misschien wel natste) loot en vertrok richting Utrecht.
De Meern ligt in het westen van Utrecht en was ooit een Romeinse nederzetting — met zelfs een oud Romeins schip dat hier is opgegraven. Maar deze keer gingen we niet op zoek naar antiek, maar naar een veel persoonlijker schat: Moniques trouwring.
Door het warme weer zat de ring even niet zo lekker. Dus legde Monique hem – heel logisch – even neer op het tafelkleed. En daarna… poef. Vergeten. Bij het uitschudden van het kleed hoorde ze iets vallen, maar pas de volgende dag viel het kwartje (of in dit geval: de ring). Weg. Verdwenen in het water.
Gelukkig vond Monique ons via Google – en snel ook.
We komen aan bij de Van Lawick van Pabstlaan. Gelukkig kunnen we via een betonnen trap het water in – wel even over een hek klimmen, maar dat is routinewerk voor ons.
Het water is ondiep, maar het zicht? Totaal nul. Door het warme weer bloeien de algen volop. Gelukkig zoeken wij niet op zicht, maar op piep. Metaaldetectors zijn onze beste vrienden.
Marja markeert de plek met een boei en loodblok, en begint haar zoekpatroon. Al snel: piep. Spannend! Maar het blijkt een roestvrijstalen ringetje. En dan nog één. En nog één. Ze liggen er met tientallen. Het zijn van die dingen die je bijna laten juichen bij elk signaal — bijna.
Na een hele reeks valse hoopmomenten besluiten we het zoekgebied uit te breiden. Want: als-ie er ligt, vinden we ‘m.
En dan… PIEP. Een signaal net iets verder van het balkon. Marja graaft voorzichtig… en ja hoor: een glimp goud. Dáár is de ring!
Een magisch moment. Als duiker weet je dat wat jij in je hand hebt, iemands hart weer compleet maakt. Monique is dolblij, emotioneel en ongelofelijk dankbaar. En dát is waarvoor we dit doen.
We ruimen op, stoppen onze spullen in de auto, en keren huiswaarts. Na een lange dag vol duiken is het tijd om de persluchtflessen te vullen voor morgen. Want morgen? Dan redden we weer iemand anders z’n dag.
