Soms begint een klus met een simpel telefoontje. “Hé, we hebben nog een klusje in de buurt, willen jullie die doen?” vraagt Jochem.
“Natuurlijk!” is het antwoord, want wij zijn niet vies van een beetje avontuur. We komen net van een ander avontuur, dat lees je hier.
Eenmaal in de auto vertelt Google Maps ons dat “vlakbij” een relatief begrip is: 113 kilometer verderop ligt Marina Stavoren Buitenhaven. Gelukkig is dat dichterbij dan vanuit huis — dus geen gemopper.
Aangekomen in het Friese Stavoren, een oud vissersstadje met een rijke maritieme geschiedenis (wist je dat het al in de 11e eeuw stadsrechten kreeg?), ontmoeten we Jisse. Hij is eigenaar van de zeilboot Rebel — en die naam blijkt verrassend passend.
De Rebel heeft iets in z’n schroef gekregen. Vermoedelijk in de haven, maar zeker weet Jisse het niet. Tijdens een eerder tochtje had hij al een voorgevoel, en liet z’n vrouw weten: “De schroef doet een beetje raar.” Dat soort opmerkingen eindigen meestal in nat pak voor iemand. En die iemand is in dit geval — je raadt het al — Marja.
Binnen no-time ligt Marja in het water, klaar voor een duik in het onbekende. Het is altijd afwachten wat je onder water aantreft — van fietsen tot vislijnen — maar dit keer is het een taai, blauw touw. En niet zomaar een knoopje: dit touw heeft zich vastgegrepen als een bezetene. Het zit strak om de schroefbladen én heeft zich gemeen rond de as gewikkeld.
Marja begint met snijden. Stevig werk, want het touw is hardnekkig. Na een half uur peuteren, zagen en snijden, komt er eindelijk weer een beetje beweging in de schroef.
Maar het touw geeft zich nog niet gewonnen. Pas een half uur later — met een laatste, krachtige haal — schiet het los. Niet zachtjes, nee: als een gitaarsnaar die knapt. Een PING onder water en ineens is het los, totaal een duik van een uur.
Opluchting. En zoals Jisse het mooi verwoordde: “De aanhouder wint.”
En zo is het. De Rebel kan weer varen, wij drogen op in de zon, en Friesland heeft weer een duikverhaal erbij.
