We hebben al vaker bij de Zaanse Schans gedoken, dat lees je onder andere hier en hier.
We zijn druk bezig met de voorbereidingen voor de duiken van aankomend weekend als we gebeld worden door Sam, verantwoordelijk voor het parkeerbeheer in en rondom de Zaanse Schans. Meneer Ho, uit Maleisië heeft zijn telefoon in het water laten vallen en wil deze heel graag weer terug hebben. Meneer Ho heeft zijn telefoon laten vallen in het water bij de Zaanse Schans en zijn vertrek uit Nederland staat op het spel. Zijn vliegtickets en andere belangrijke informatie staan op die telefoon. Er is geen tijd te verliezen.
Ik bel meteen mijn DPL (Duikploegleider/ Kantwacht) Frank op. “We hebben een noodgeval, Frank. Een telefoon in het water bij de Zaanse Schans. Als jij kan, dan moeten we zo vertrekken.”
Om 20:00 uur komen Frank en ik aan bij de Zaanse Schans. De nacht is al gevallen en de historische molens en houten huizen van dit prachtige gebied staan in schril contrast met het donkere water. De Zaanse Schans is een openluchtmuseum en een levendige woonwijk, beroemd om zijn goed bewaarde geschiedenis van de 18e en 19e eeuw. Het gebied herbergt werkende windmolens, traditionele ambachten en historische huizen, wat het tot een populaire toeristische attractie maakt.
Meneer Ho staat al op ons te wachten, zichtbaar gespannen. Hij vertelt ons precies waar hij denkt dat de telefoon gevallen is. Ik knik en stel hem gerust. “Maak je geen zorgen, meneer Ho. We vinden hem.” Meneer Ho wilde met een tripod een foto maken toen er een windvlaag langs kwam, hij kon zijn tripod nog net pakken, maar door de schok viel zijn telefoon in het water.
Ik trek mijn duikuitrusting aan, daarna controleert Frank mijn uitrusting. De kou van het water slaat als een schok door me heen als ik erin spring. Ik daal af aan de afdaallijn. Met mijn metaaldetector in de hand begin ik mijn zoektocht. Het water is 4 meter diep en er is geen zicht door het stof.
Ik scan de bodem zorgvuldig af met de metaaldetector, mijn handen tastend door het slijk. Binnen 10 minuten heb ik een telefoon in mijn handen, maar ik voel onder water al dat het niet de juiste is. We zoeken door, ik heb nog eens 10 minuten nodig voor het volgende mooie signaal. Mijn hart maakt nog steeds een sprongetje bij zo’n mooi en strak signaal. Zal dit de telefoon zijn?
Voorzichtig graaff ik met mijn handen in de modder en voel al snel iets hards en glad. Met een zucht van opluchting haal ik de telefoon omhoog. Ik geef de telefoon, die nog aan staat, aan Frank, die op de steiger staat en er net bij kan.
Als ik uit het water klim, komt meneer Ho haastig naar ons toe. Zijn gezicht verlicht door zijn nog natte werkende telefoon. “Dank je, dank je wel!” zegt hij, zichtbaar opgelucht.
Het was weer een geslaagde missie. Terwijl meneer Ho terug gaat naar zijn hotel om zijn spullen te pakken om zijn reis te vervolgen, staan wij nog even stil bij de schoonheid van de Zaanse Schans. Dit gebied, met zijn rijke geschiedenis en culturele erfgoed, was vandaag weer getuige van een klein, maar betekenisvol avontuur.
De klus is weer geklaard, de nacht is nog jong. Frank en ik pakken onze spullen in, tevreden met de succesvolle redding. En zo eindigt een spannende avond bij de Zaanse Schans, waar geschiedenis en moderne technologie elkaar kruisten in een onverwacht avontuur.
Met een tevreden gevoel en de kou van het water nog op mijn huid, stappen Frank en ik in onze auto. Ik zou bijna zeggen op naar 2025, maar we hebben nog een paar duiken in de agenda staan voor dit jaar!
