Soms vraagt een duik wat meer doorzettingsvermogen dan normaal. En soms… vraagt het twee duiken, een handvol emmers, een vroege ochtend én een flinke dosis creativiteit. Zo’n duik hadden we bij het iconische Amstel Hotel in Amsterdam, waar een witgouden armband met grote emotionele waarde verdween in de Amstel.
De missie begon op 18 juni. Michael belde ons. Tijdens het aanmeren van zijn boot bij het Amstel Hotel schoot zijn armband van zijn pols, zo het water in. Niet zomaar een sieraad, maar een uniek erfstuk dat hij van zijn vader had gekregen. Natuurlijk gingen wij direct aan de slag. Binnen een uur hadden wij toestemming van Nautisch Toezicht en Michael van het Amstel Hotel voor een zoekactie. Team Jochem stond paraat.
Sinds 1867 verwelkomt dit statige hotel beroemdheden, koninklijke gasten en nu ook… duikers! Van een sterrenmaaltijd op het terras naar duikacties op de steiger: alles is mogelijk aan het Professor Tulpplein.
De eerste duik begon vol goede moed. Locatie bekend, armband van metaal — dit moest een makkie worden. Toch? Helaas. De bodem lag vol oud ijzer en andere metalen die er zich de afgelopen jaren hebben verzameld. Onze metaaldetector sloeg compleet op tilt. Ondanks meerdere pogingen, instellingen en zelfs een andere schotel: niets. Uiteindelijk moesten we na twee uur duiken concluderen: dit gaat niet lukken.
Michael’s vriend wist het zeker: “Je hebt een meter te ver gezocht.” Tsja. Frustrerend, maar we gaven niet op. Na onderzoek, overleg met andere duikers in het buitenland die dezelfde machine gebruiken, en flink testen, kwamen we tot een plan B: duiken met aangepaste verfemmers. Vierkant met gaatjes erin, als een soort zeef. Metaaldetector? Die blijft thuis.
Op donderdag 3 juli, om 06:40 uur ‘s ochtends, stonden we er weer. Een nieuw team, nieuwe energie, dezelfde duiker. Duikvlag gehesen, emmers met gaten klaar en een zeil op de steiger — netjes werken hè, we blijven wel te gast. Systematisch werd de bodem gezeefd. Emmers met slib kwamen omhoog, werden omgekieperd, gecheckt en weer teruggestuurd. Een soort onderwaterproductielijn.
De armband bleef lang weg. We breidden het zoekgebied uit, gingen tóch om de hoek kijken. En toen… ineens: “YESSSSS!” galmde het door de onderwatercommunicatie. Jochem voelde ‘m al vóór hij hem in de emmer gooide. De armband was terecht.
De duikploegleider greep direct zijn camera, Michael kon zijn ogen niet geloven, en wij? Wij waren blij, nat en trots. Zo zie je maar: soms is het de tweede duik die telt.
