Na onze duik in Steenbergen – dat verhaal lees je hier – rijden we door naar Amsterdam. Daar wacht Mona, een studente die die middag even niet zo goed oplette. Ze zat lekker op het randje van de Raamgracht van de zon te genieten. Zoals veel Amsterdammers: voeten richting het water, relaxte middag.

Ze doet haar ringen af, smeert haar handen in, doet ze weer om… maar vergeet er één. De belangrijkste: een zilveren erfstuk met een grote steen, die bij het opstaan plons de gracht in valt.

De Raamgracht ligt tussen de Kloveniersburgwal en de Zwanenburgwal, een stukje Amsterdam dat tot laat in de 16e eeuw nog “buiten de veste” lag. In 1593 werd het bij de stad gevoegd. Rond die tijd stonden hier nog lakenweverijen, waar wollen stoffen werden gewassen, gesponnen, geweven, geverfd en uitgespreid op houten raamwerken – de beroemde lakenramen. Vandaar de namen Raamgracht. Een historische plek dus, en vandaag het toneel van een moderne reddingsactie.

We regelen een vergunning en spreken af om 18:30 uur, maar files gooien roet in het eten. Nieuwe tijd: 19:00 uur. Uiteindelijk vallen de files mee en zijn we ruim op tijd. Mona bewaakt de plek en maakt kennis met ons team. Terwijl we de hand schudden, arriveert Danny, onze extra paar handen voor hoge kademuren en druk vaarverkeer. Veiligheid voorop! Oh, en het is natuurlijk altijd gezellig met deze ras Amsterdammer!

Het is een drukte van jewelste: Danny regelt de trap, wij de communicatie, duikset, boeien en vlag. Op het kleine werkgebied bewegen we als een stel ballerina’s om elkaar heen. Niet veel later staat Jochem klaar: laatste controle, genoeg lucht, vinnen aan, lamp aan – het water in!

De communicatie is luid en duidelijk. Het zoeken begint. Ondanks dat Mona de locatie exact had aangegeven, duurt het even voordat Jochem boven komt.

“Die ring? Hoe ziet die er eigenlijk uit?” vraagt hij aan Mona.
“Een grote zilveren ring, grote steen, en…” begint ze.

Maar voordat ze verder kan, steekt Jochem de ring al omhoog: gevonden!

Er klinkt een luid “Yess!” en andere kreten van blijdschap. Zodra Jochem het water uit is, hangt Mona hem om de nek. Hij roept nog: “Pas op, ik ben nat!” – maar het is te laat, Mona ook.

Natuurlijk maken we een foto voor de herinnering. Een dag die Mona niet snel zal vergeten en wij ook niet! Alles wordt opgeruimd alsof er niets gebeurd is, en het team rijdt door naar Utrecht, waar het volgende avontuur al wacht.

Wil je meer verhalen over sieraden en ringen die we opduiken? Kijk hier.