Het is 11:00 uur en we zijn druk bezig met alle administratie als we bericht krijgen via WhatsApp van Pedro:
“Good morning
My wifes phone felt into the water, here at Zaanse Schans
Can you send a diver here to get the phone out of the water?”
Pedro heeft het nummer gekregen van Sam en zijn collega’s van parkeerbeheer. Het is niet de eerste keer dat wij via Sam een aanvraag krijgen, een aantal van die verhalen lees je hier.
Volgens eigen zeggen is het niet diep, maar hij kan met een stok de telefoon niet vinden… Niet diep kennen we inmiddels, dus we gaan met volle auto’s naar Zaandam, het team is er om 12:30 uur. Een half uur eerder dan afgesproken, maar we hebben Pedro al snel gevonden, hij is op vakantie met zijn vrouw en een bevriend stel.
Het is een “stukje” lopen. dus we nemen alle uitrustingen mee, gelukkig helpen de Braziliaanse mannen met tillen, want dat “stukje” is een wandeling van 20 minuten door alle drukte, de Zaanse Schans draait, door het mooie weer, op volle toeren.
We voelen ons net een gids, vertellen over de dijken, het leven onder de zeespiegel en alle molens. En nee, we eten geen tulpen, wonen niet in molens, gebruiken niet allemaal drugs en we lopen ook niet allemaal op klompen.
Pedro vertelt dat hij 20 jaar geleden ook al in Nederland is geweest en dat hij zich, als federaal agent van Brazilië zich verbaast over sommige dingen in Nederland die daar toch echt niet mogen.
Na onze wandeling staan we even uit te hijgen bij de steiger waar de telefoon is gevallen, een Xiaomi 14 Ultra. Pedra heeft exact dezelfde telefoon, dus dat is handig met het instellen van de metaaldetector. Het ziet er inderdaad niet diep uit, dus we proberen het eerst even in enkel een droogpak.
Pedro kan de exacte plek aanwijzen, dus ik trek niet eens mijn thermo kleding aan onder mijn droogpak. “Erin en eruit, let maar op” roep ik stoer naar mijn duikploegleider. Via de oever door het riet en niet veel later sta ik op de plek waar de telefoon gevallen moet zijn. Maar wat ik ook doe, geen telefoon, er ligt veel troep, veel bijgeluiden, maar geen telefoon.
Dan het zoekgebied verder uitbreiden, “daar kan hij niet liggen” roept Pedro. Ondertussen heb ik spijt dat ik mijn thermo onderpak niet aan heb getrokken, maar we zoeken gewoon door. En dan, 2 meter van de aangewezen plek, waar hij echt niet zou kunnen liggen: de telefoon van Pedro’s vrouw! Hij staat nog aan!
Door het zelf zoeken met de stok heeft hij de telefoon waarschijnlijk verplaatst.
Binnen de kortste keren ben ik het water uit en maken we een foto. En nu? Het hele stuk terug lopen met de uitrusting. Eenmaal op de parkeerplaats melden we ons bij Sam en collega’s, maken een praatje en zwaaien af. Weer iemand blij gemaakt!
