Sommige duiken zijn een echte zoektocht, andere zijn meer… een blinkende verrassing. Vandaag zijn we bij Watersportvereniging UNO in Rotterdam, een bekende plek voor ons team. Hier doken we eerder al naar een portemonnee — dat verhaal lees je hier. Deze keer werden we gebeld door Carlos, die zijn armband met veel emotionele waarde in het water zag verdwijnen.
Via kennissen kreeg hij ons nummer, en niet veel later spreken we af bij het bruggetje bij de haven. Zowel het duikteam als Carlos zijn mooi op tijd. Carlos wijst de plek aan waar hij zijn armband verloor, terwijl wij de logistiek regelen. Soms zetten we de auto in het gras bij deze haven, maar vandaag laten we dat even. Het is druk met joggers en fietsers — en eerlijk is eerlijk, we hebben geen zin om een duikauto uit de modder te duwen.
Met twee kruiwagens vol uitrusting trekken we richting het eind van de haven. Daar, letterlijk op het laatste stukje kade, verdween de armband in het water. We kennen de plek goed, dus we hoeven niet lang te overleggen over wat we meenemen. Alles staat klaar, duiker in pak, communicatie getest, tijd om het water in te gaan.
Vanaf de lage kademuur glijdt de duiker het water in. Het zicht is matig, dus hij zakt langzaam af om zo min mogelijk stof te maken. Nog geen halve minuut later zien we een duim omhoog komen — hij heeft iets gevonden. En ja hoor, tussen de waterplanten schittert de armband.
Carlos blij, wij blij. Een snelle, maar geslaagde missie. We maken een foto en beginnen met opruimen. De grap van de dag? “Het opbouwen van de duikset duurde langer dan de duik zelf.”
Een korte klus, maar weer een verhaal met een glimlach. En dat is precies waar we het voor doen.
